Kaczorowska-Kossowska Iwona, Stwierdzenie zgonu

Stwierdzenie zgonu

Stwierdzenie zgonu jest etapem poprzedzającym wystawienie karty zgonu, przy czym te dwa etapy nie muszą być jednak realizowane przez tę samą osobę. Ustalenie osoby, na której w danym przypadku spoczywa obowiązek stwierdzenia zgonu nie jest łatwe z uwagi na fakt, iż przepisy regulujące tą materię pochodzą z połowy ubiegłego wieku i mimo licznych postulatów do dziś nie zostały znowelizowane.

Zgon i jego przyczyna powinny być ustalone przez lekarza, leczącego chorego w ostatniej chorobie - art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 118, poz. 687 z późn. zm.).

W razie braku takiego lekarza lub gdy nie jest on w stanie dokonać oględzin zwłok w ciągu 12 godzin od chwili zgonu bądź też przebywa w odległości większej niż 4 km od miejsca, w którym znajdują się zwłoki, zgon może zostać stwierdzony przez:

– lekarza, który został wezwany do nieszczęśliwego wypadku lub nagłego zachorowania, w tym lekarza należącego do zespołu wyjazdowego pogotowia ratunkowego, lub

– lekarza zatrudnionego w przychodni bądź ośrodku zdrowia lub jego placówce terenowej sprawującym opiekę zdrowotną nad terenem, na którym znajdują się zwłoki.

Jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie, że przyczyną śmierci było przestępstwo lub samobójstwo, albo nie można ustalić tożsamości zwłok, należy niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub najbliższy organ Policji. W tym przypadku należy powstrzymać się od wystawienia karty zgonu (§ 7 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 3 sierpnia 1961 r. w sprawie stwierdzenia zgonu i jego przyczyny - Dz. U. Nr 39, poz. 202) - dalej r.s.z.