IPPB2/415-722/10-2/MG - Złożenie korekty zeznania podatkowego za 2009 rok w związku ze zwrotem dłużnikowi kwoty złożonej do depozytu sądowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2010 r. (data wpływu 16 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie złożenia korekty zeznania podatkowego za 2009 rok w związku ze zwrotem dłużnikowi kwoty złożonej do depozytu sądowego - jest prawidłowe.

W dniu 16 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie złożenia korekty zeznania podatkowego za 2009 rok w związku ze zwrotem dłużnikowi kwoty złożonej do depozytu sądowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na przestrzeni 2009 r. firma T. dokonywała wpłat do depozytu sądowego tytułem odszkodowania rzekomo obowiązującego zakazu konkurencji. T. nie poinformowała Wnioskodawcy o żadnej wpłacie do depozytu w myśl art. 468 § 1 Kodeksu cywilnego.

Korzystając z art. 6935 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego Wnioskodawca uzyskiwał informacje o wpłatach bezpośrednio ze strony Sądu Rejonowego.

Pomimo faktu wpłat realizowanych przez Spółkę do depozytu sądowego na przestrzeni 2009 r., Wnioskodawca nie otrzymał sporządzonej przez T. informacji PIT-11 za 2009 rok.

Mając na uwadze interpretację indywidualną z dnia 19 listopada 2009 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie oraz kierując się ostrożnością, Wnioskodawca sam z najwyższą starannością, samodzielnie dokonał kalkulacji potencjalnych kwot dochodu i pobranych przez płatnika T. zaliczek oraz dokonał rozliczenia za rok podatkowy 2009 według swojej najlepszej wiedzy, jaką Wnioskodawca posiadał na dzień sporządzenia deklaracji PIT-37.

Natomiast pismem z dnia 10 marca 2010 r. i datą wpływu do Sądu Rejonowego 19 kwietnia 2010 r., T. skierowała wniosek o zwrot depozytu sądowego składającemu. W dniu 5 lipca 2010 r. Sąd wydał postanowienie o zwrocie T. kwoty depozytu złożonej przez tę Spółkę.

Stosownie do art. 469 § 2 Kodeksu cywilnego Wnioskodawca złożył korektę zeznania PIT-37 za rok 2009 wyłączając z podstawy opodatkowania uwzględnioną ówcześnie, samodzielnie wyliczoną kwotę przychodu wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty oraz zwrot nadpłaconego podatku wraz z uzasadnieniem, przy czym Wnioskodawca skorzystał z art. 75 § 1 w związku z art. 72 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, że postąpił prawidłowo. Artykuł 469 § 2 Kodeksu cywilnego stanowi, że jeżeli dłużnik odbierze przedmiot świadczenia z depozytu sądowego, złożenie do depozytu uważa się za niebyłe. Zatem w ocenie Wnioskodawcy postawioną do dyspozycji kwotę depozytu sądowego za rok 2009 należy traktować za niebyłą i nie może ona stanowić przychodu osiągniętego w 2009 r..

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie organ podatkowy wyjaśnia, że w wydanej interpretacji indywidualnej odniósł się do możliwości złożenia korekty zeznania za rok 2009 z wyłączeniem kwoty depozytu. Natomiast nie odniósł się do kwestii odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od kwot przekazywanych do depozytu sądowego i do prawidłowości ustalenia przez Wnioskodawcę wysokości dochodu do opodatkowania, bowiem nie było to przedmiotem zapytania.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości złożenia przez Wnioskodawcę korekty zeznania podatkowego za 2009 rok z wyłączeniem kwoty depozytu uznano za prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 2009 r. Spółka, jako były pracodawca Wnioskodawcy dokonywała wpłat do depozytu sądowego tytułem odszkodowania "rzekomo" obowiązującego zakazu konkurencji. Wnioskodawca nie został poinformowany przez Spółkę o żadnej wpłacie do depozytu sądowego. Informacje o wpłatach do depozytu sądowego Wnioskodawca uzyskiwał bezpośrednio z Sądu, w którym świadczenia były składane. Pomimo wpłat realizowanych przez Spółkę do depozytu sądowego w 2009 r., Wnioskodawca nie otrzymał od Spółki informacji PIT-11 za 2009 rok. Mając na uwadze wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dla Wnioskodawcy interpretację indywidualną z dnia 19 listopada 2009 r. Wnioskodawca sam dokonał kalkulacji potencjalnych kwot dochodu i pobranych przez płatnika zaliczek oraz dokonał rozliczenia w zeznaniu rocznym PIT-37 za 2009 rok. W 2010 r. Spółka skierowała wniosek do Sądu o zwrot depozytu sądowego składającemu. W dniu 5 lipca 2010 r. Sąd wydał postanowienie o zwrocie Spółce kwoty depozytu. Stosownie do art. 469 § 2 Kodeksu cywilnego Wnioskodawca złożył korektę zeznania PIT-37 za 2009 rok, wyłączając z podstawy opodatkowania uwzględnioną w zeznaniu, samodzielnie wyliczoną kwotę przychodu wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty oraz zwrot nadpłaconego podatku, z uzasadnieniem przyczyn korekty. Wnioskodawca skorzystał z art. 75 § 1 w związku z art. 72 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Stosownie do treści art. 467 pkt 4 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), poza wypadkami przewidzianymi w innych przepisach dłużnik może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego, jeżeli z powodu innych okoliczności dotyczących osoby wierzyciela świadczenie nie może być spełnione.

O złożeniu przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego dłużnik powinien niezwłocznie zawiadomić wierzyciela, chyba że zawiadomienie napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody. Zawiadomienie powinno nastąpić na piśmie, co ściśle reguluje art. 468 § 1 Kodeksu cywilnego.

Z kolei art. 470 omawianej ustawy stanowi, że ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia.

Z przepisu art. 6935 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.), wynika, że jeżeli dłużnik jest zobowiązany do świadczeń powtarzających się, a zachodzą warunki do złożenia do depozytu sądowego świadczeń już wymagalnych, sąd może zezwolić dłużnikowi na składanie w przyszłości do depozytu dalszych świadczeń w chwili, gdy staną się wymagalne. O złożeniu każdego świadczenia sąd zawiadamia wierzyciela.

Treść art. 69311 § 1 ww. ustawy, wskazuje, że na żądanie dłużnika sąd zwróci mu depozyt, jeżeli wierzyciel nie zażądał wydania depozytu.

Natomiast art. 469 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że dopóki wierzyciel nie zażądał wydania przedmiotu świadczenia z depozytu sądowego, dłużnik może przedmiot złożony odebrać.

Jeżeli dłużnik odbierze przedmiot świadczenia z depozytu sądowego, złożenie do depozytu uważa się za niebyłe (art. 469 § 2 ww. ustawy). W takiej sytuacji uchylone zostają wszystkie konsekwencje złożenia przedmiotu do depozytu ze skutkiem wstecznym (ex nunc).

Złożone w trakcie 2009 r. do depozytu sądowego pieniądze będące przychodem z tytułu odszkodowania związanego z zakazem konkurencji zostały postawione przez Spółkę do dyspozycji Wnioskodawcy i tym samym stanowiły przychód po stronie Wnioskodawcy ze stosunku pracy (art. 12 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Mając na względzie przywołane przepisy prawa oraz stan faktyczny sprawy, z uwagi na to, że Wnioskodawca pomimo nie otrzymania od Spółki informacji PIT-11 za 2009 rok, opierając się o informacje o wpłatach do depozytu sądowego otrzymane bezpośrednio z Sądu, w złożonym zeznaniu rocznym PIT-37 za rok 2009 rok dokonał opodatkowania uzyskanego przychodu, oraz ze względu na to, że Sąd postanowieniem z dnia 5 lipca 2010 r. na żądanie Spółki postanowił zwrócić Spółce depozyt, należy stwierdzić, że Wnioskodawca nabył uprawnienia do złożenia korekty zeznania podatkowego PIT-37 za 2009 rok, o ile Sąd faktycznie dokonał zwrotu przedmiotowego depozytu.

Instytucja nadpłaty została uregulowana w przepisach Rozdziału 9 Działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 72 § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku.

Zgodnie z art. 73 § 1 pkt 1 ww. ustawy, nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.

Natomiast stosownie do art. 73 § 2 pkt 1 ww. ustawy, nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego - dla podatników podatku dochodowego.

W myśl art. 75 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Ponadto z § 2 pkt 1 lit. a) i c) powyższego przepisu wynika, iż uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach), wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej lub nie będąc obowiązanymi do składania zeznań (deklaracji), dokonali wpłaty podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.

Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 ww. ustawy, podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty obowiązany jest złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Artykuł 81 § 2 omawianej ustawy stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie kierując się postanowieniami przywołanego powyżej art. 469 § ustawy - Kodeks cywilny oraz uregulowaniami zawartymi w przepisach ustawy - Ordynacja podatkowa, Wnioskodawca składając korektę zeznania podatkowego PIT-37 za 2009 rok z wyłączeniem kwot depozytu sądowego, który faktycznie zwrócony został dłużnikowi postąpił prawidłowo, bowiem w przypadku odbioru przez dłużnika przedmiotu świadczenia z depozytu sądowego, złożenie do depozytu uważa się za niebyłe, a tym samym Wnioskodawca uprawniony jest do złożenia korekty zeznania za 2009 rok i złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Końcowo należy zwrócić uwagę, iż w sprawie będącej przedmiotem wniosku dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Zgodnie bowiem z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższego wynika, że organ właściwy do wydania interpretacji indywidualnej nie przeprowadza postępowania dowodowego, nie jest zatem ani obowiązany ani uprawniony do analizy dołączonych do wniosku dokumentów ani do wykorzystania ich treści przy ocenie stanowiska wnioskodawcy. Organ ten jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę. Załączone do wniosku dokumenty mogą być przedmiotem analizy i weryfikacji, jako dowód w ewentualnie prowadzonych czynnościach sprawdzających lub postępowaniu podatkowym prowadzonym przez właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.