ILPB3/423-395/09/12-S-4/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1523/10 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 361/12 - stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2009 r. (data wpływu: 29 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego z tytułu prowadzenia parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych z drogi na podstawie przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym w przypadku:

* zmiany właściciela pojazdów umieszczonych na parkingu w trakcie ich parkowania przez okres pierwszych 6 miesięcy - jest nieprawidłowe,

* przejścia własności pojazdów z mocy prawa na rzecz Skarbu Państwa po upływie 6 miesięcy, w sytuacji braku odbioru pojazdu przez podmiot uprawniony oraz pomimo braku możliwości dochodzenia przez Spółkę na drodze cywilnej zapłaty należności za parkowanie za okres pierwszych 6 miesięcy - jest nieprawidłowe,

* niezapłaconych opłat za parkowanie pojazdów usuniętych z drogi publicznej i umieszczonych na parkingu strzeżonym Spółki przez okres 6 miesięcy według stawek określonych w uchwale rady powiatu - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 15 lipca 2009 r. (data wpływu: 23 lipca 2009 r.), z dnia 21 września 2012 r. (data wpływu 27 września 2012 r.) oraz z dnia 31 października 2012 r. (data wpływu 2 listopada 2012 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania obowiązku podatkowego z tytułu prowadzenia parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych z drogi na podstawie przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym w przypadku:

* zmiany właściciela pojazdów umieszczonych na parkingu w trakcie ich parkowania przez okres pierwszych 6 miesięcy,

* przejścia własności pojazdów z mocy prawa na rzecz Skarbu Państwa po upływie 6 miesięcy, w sytuacji braku odbioru pojazdu przez podmiot uprawniony oraz pomimo braku możliwości dochodzenia przez Spółkę na drodze cywilnej zapłaty należności za parkowanie za okres pierwszych 6 miesięcy,

* niezapłaconych opłat za parkowanie pojazdów usuniętych z drogi publicznej i umieszczonych na parkingu strzeżonym Spółki przez okres 6 miesięcy według stawek określonych w uchwale rady powiatu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi - jako jednostka wyznaczona przez Starostę Powiatu do usuwania pojazdów na zlecenie Policji lub innych uprawnionych służb - parking strzeżony, na którym umieszczane są pojazdy usunięte z drogi publicznej do czasu uiszczenia opłaty za ich usunięcie i parkowanie w trybie art. 130a i 50a ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

Pojazdy usunięte w przedmiotowym trybie i nieodebrane przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia z mocy prawa przechodzą na własność Skarbu Państwa.

Prowadzony przez Wnioskodawcę parking strzeżony wyznaczony przez starostę cechuje się swoją specyfiką, chociażby z tego względu, iż umieszczane są na nim, na zlecenie Policji pojazdy uszkodzone, zniszczone w wypadkach drogowych, niesprawne technicznie, spalone, niezdolne do zwyczajnego (samodzielnego) poruszania bez użycia i zastosowania specjalistycznego sprzętu przez jednostkę prowadzącą ten parking.

Spółka nie zna właścicieli pojazdów usuniętych z drogi publicznej na zlecenie uprawnionych służb, ani nie dysponuje informacjami (możliwościami) ustalenia właścicieli pojazdów, co dodatkowo nie leży, ani w gestii, ani w kompetencjach Spółki, jako jednostki prowadzącej przedmiotowy parking.

Spółka powiadamia o upływie okresu 6 miesięcy w czasie którego pojazdy umieszczone były na parkingu strzeżonym wyznaczonym przez Starostę, co równoznaczne jest z przejściem własności usuniętego pojazdu z mocy samego prawa na rzecz Skarbu Państwa reprezentowanego przez właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego. Spółka wzywa tym samym również Naczelnika Urzędu Skarbowego do niezwłocznego odbioru pojazdów, które przeszły na własność Skarbu Państwa.

Właściwy Naczelnik Urzędu Skarbowego wszczyna postępowanie egzekucyjne w administracji celem ustalenia kosztów należnych Spółce z tytułu dozoru mienia Skarbu Państwa po okresie 6 miesięcy w trybie art. 102 ustawy - Prawo o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Skarbowy organ likwidacyjny w toku długotrwałego prowadzenia postępowania likwidacyjnego przyznaje Spółce, jako dozorcy, wynagrodzenie za dozór mienia Skarbu Państwa, co następuje w zależności od konkretnego przypadku przed albo po odebraniu pojazdu z parkingu Spółki. Wnioskodawca odwołuje się w toku postępowania administracyjnego i sądowo - administracyjnego od rozstrzygnięć organów skarbowych co do wysokości przyznanego wynagrodzenia za dozór mienia Skarbu Państwa.

Za okres 6 miesięcy od usunięcia pojazdu i umieszczenia go na parkingu strzeżonym Spółki właściciel obowiązany jest z mocy przedmiotowej ustawy do pokrycia opłat za jego usunięcie i parkowanie określone co do wysokości w uchwale Rady Powiatu.

Spółkę nie łączy z właścicielem żadna umowa, czynności w zakresie usunięcia z drogi publicznej i umieszczenia na parkingu strzeżonym, Spółka wykonuje w oparciu o zlecenie tych czynności przez Policję (lub inne służby) w zakresie obowiązków wynikających z ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

Podstawą do wydania pojazdu z parkingu Spółki jest uiszczenie opłat i okazanie zezwolenia, stosownie do dyspozycji art. 130a ust. 6 ustawy - Prawo o ruchu drogowym i § 6 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 października 2007 r. w sprawie usuwania pojazdów.

Po przejściu własności pojazdów na rzecz Skarbu Państwa z mocy samego prawa (art. 130a ust. 10 cyt. ustawy) i po uzyskaniu przez Spółkę od uprawnionych służb informacji na temat właścicieli pojazdów (jako osób zobowiązanych do pokrycia opłat w zakresie objętym przedmiotem tej ustawy) występuje przeciwko wskazanym osobom z roszczeniami o zapłatę na drogę cywilną.

Sąd powszechny zasądza na rzecz Spółki od osób fizycznych należności tytułem zwrotu opłat za usunięcie i umieszczenie pojazdu przez okres 6 miesięcy według stawek ustalonych przez Radę Powiatu za każdy dzień parkowania.

Należy przy tym zaznaczyć, że niejednokrotnie w toku prowadzonego postępowania przed Sądem okazuje się, iż wskazane przez uprawnione do tego służby osoby, jako właściciele przedmiotowych pojazdów skutecznie wykazują, że przed wytoczeniem powództwa zbyły własność na rzecz innych osób. Występują również sytuacje, iż okazuje się, że właściciel pojazdu zmarł lub w ogóle jest nieznany i nie można go ustalić. Prawomocne zasądzenie przez Sąd przedmiotowych kwot od wskazanej w wyroku osoby dopiero przesądza, iż określona osoba powinna zapłacić Spółce określoną kwotę z tytułu umieszczenia jej pojazdu na parkingu Spółki przez okres 6 miesięcy.

W niektórych przypadkach, poza sytuacjami, kiedy Sąd powszechny wydaje przeciwko osobom fizycznym tytuły egzekucyjne zaopatrzone w klauzule wykonalności, zawiera ugody zarówno przed Sądem (ugody sądowe), jak i pozasądowe co do terminu zapłaty należnych opłat według stawek ustalonych przez Radę Powiatu od właścicieli spornych pojazdów za okres 6 miesięcy od ich usunięcia z drogi publicznej.

Tytuły wykonawcze kierowane są na drogę postępowania egzekucyjnego przed komornika sądowego, gdzie albo egzekucja okazuje się częściowo skuteczna (wpłaty częściowe zasądzonych kwot w miarę postępu egzekucji) albo egzekucja okazuje się bezskuteczna i następuje jej umorzenie przez komornika.

Z uwagi na podjęcie i długo trwające prowadzenie postępowań egzekucyjnych celem ustalenia właściciela spornego pojazdu, a także wysokości wynagrodzenia za dozór mienia Skarbu Państwa z dużym opóźnieniem, Spółka dopiero w toku trwających postępowań uzyskuje informacje o osobach odpowiedzialnych za pokrycie opłat za pierwsze 6 miesięcy od usunięcia pojazdu z drogi publicznej (dane te niejednokrotnie są weryfikowane w toku prowadzonych spraw przed sądem z uwagi na czynności przeniesienia własności pojazdu), które pozwalają kierować sprawy przeciwko wskazanym osobom na drogę postępowania cywilnego, przy czym pojazdy usuwane były na zlecenie Policji w latach 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, do chwili obecnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Pismem z dnia 15 lipca 2009 r. Spółka uzupełniła wniosek o własne stanowisko w zakresie badanego pytania nr 2.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zmiana właściciela usuniętego w trybie ustawy - Prawo o ruchu drogowym pojazdu po umieszczeniu go na parkingu strzeżonym Spółki, nie ma znaczenia dla powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż decydująca w tym zakresie jest chwila (moment) faktycznego odbioru tego pojazdu z parkingu Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Przejście własności pojazdów z mocy prawa na rzecz Skarbu Państwa po upływie 6 miesięcy, w sytuacji braku odbioru pojazdu przez podmiot uprawniony oraz pomimo braku możliwości dochodzenia przez Spółkę na drodze cywilnej zapłaty należności za parkowanie za okres pierwszych 6 miesięcy (z uwagi na brak danych właścicieli) oraz brak przewidzianego w ustawie trybu i organu administracyjnego od którego możliwe byłoby uzyskanie przez Spółkę należnych jej opłat za parkowanie usuniętych i umieszczonych na zlecenie Policji pojazdów przez okres pierwszych 6 miesięcy, może skutkować powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za przedmiotowe opłaty za okres 6 miesięcy dopiero z chwilą zapłaty opłat na rzecz Spółki do wysokości wpłaconych kwot i dopiero z tą chwilą te opłaty stają się należne.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

W przypadku nieotrzymania przez Spółkę opłat za usunięcie i umieszczenie pojazdu usuniętego na zlecenie Policji z drogi publicznej według stawek określonych przez radę powiatu za okres pierwszych sześciu miesięcy nie powstaje obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 28 sierpnia 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-395/09-4/KS.

W ww. interpretacji indywidualnej tut. Organ stwierdził, co następuje.

Wnioskodawca jako jednostka wyznaczona przez starostę prowadzi parking strzeżony, na którym umieszczane są pojazdy usunięte z drogi w trybie ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 130a ust. 5c i ust. 6 ww. ustawy, pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 i 2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie, ustalonej przez radę powiatu.

Starosta, wyznaczając jednostkę do prowadzenia parkingu strzeżonego, kieruje się przesłankami rzetelności oraz zapewnienia najwyższej jakości świadczonych usług, a w szczególności bierze pod uwagę:

W myśl ust. 10 ww. artykułu, pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1 lub ust. 2 i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 50a ust. 1 tej ustawy, pojazd pozostawiony bez tablic rejestracyjnych lub pojazd, którego stan wskazuje na to, że nie jest używany, może zostać usunięty z drogi przez straż gminną lub Policję na koszt właściciela lub posiadacza. Na mocy § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 października 2007 r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 191, poz. 1377), wydanego na podstawie art. 50a ust. 5 i art. 130a ust. 11 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, pojazd taki umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym, położonym w miarę możliwości najbliżej miejsca, z którego został usunięty. W przypadku, gdy w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu z drogi, nie został on odebrany na wezwanie gminy przez osobę uprawnioną albo nie została ustalona osoba uprawniona do jego odbioru, pojazd uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Przechodzi on na własność gminy z mocy ustawy (art. 50a ust. 2 w zw. z ust. 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na mocy art. 12 ust. 3 tej ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 30 grudnia 2006 r., za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c i 3d, dzień wystawienia faktury (rachunku), nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym:

Natomiast w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Ze stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie prowadzenia parkingu strzeżonego, na którym umieszczane są pojazdy usunięte z drogi publicznej do czasu opłaty za ich usunięcie i parkowanie w trybie ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Zatem, przedmiotowa opłata za parkowanie stanowi wynagrodzenie za usługę świadczoną przez Wnioskodawcę. Nie ma przy tym znaczenia fakt, iż zleceniodawcą tej usługi jest starosta, a podmiotem zobowiązanym do zapłaty za jej wykonanie - właściciel lub posiadacz pojazdu. Powyższe potwierdza ponadto treść powołanych przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym, które w odniesieniu do zadań realizowanych przez jednostkę wyznaczoną do prowadzenia parkingu posługują się pojęciem usługi. Zatem, opłata za przymusowe parkowanie stanowi przychód z działalności usługowej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Moment ujęcia jej w przychodach Spółki ustalić należy w oparciu o art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego przychód związany ze świadczeniem usługi przez Wnioskodawcę, zgodnie z obowiązującym stanem prawnym, powstaje w dacie zaistnienia zdarzenia które następuje najwcześniej, tj. w dacie:

Natomiast w brzmieniu obowiązującym do 30 grudnia 2006 r., przychód związany ze świadczeniem usługi powstawał w dacie:

W przedstawionym stanie faktycznym, usługę parkingową świadczoną przez Spółkę na rzecz podmiotów, których pojazdy zostały usunięte z drogi, należy uznać za wykonaną w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia z drogi, a w sytuacji, gdy pojazd został odebrany przed upływem tego terminu - w dacie odbioru. Oznacza to, że w sytuacji, gdy pojazd nie został odebrany z parkingu w terminie 6 miesięcy i przeszedł na własność Skarbu Państwa bądź gminy, przychód z tytułu świadczenia usługi na rzecz jego byłego właściciela powstaje z datą upływu 6 miesięcy. Bez znaczenia pozostaje fakt zmiany właścicieli pojazdów w ww. okresie.

Pojazdy pozostające na parkingu po upływie terminu 6 miesięcy nie stanowią już własności tych podmiotów, ale Skarbu Państwa bądź gminy. Jednocześnie uznać należy, iż po upływie tego terminu, tj. 6 miesięcy, Wnioskodawca świadczy nową usługę na rzecz Skarbu Państwa bądź gminy.

W momencie wykonania usługi w Spółce powstaje przychód należny. Spółka ma obowiązek wykazać ten przychód i odprowadzić zaliczkę na podatek również w sytuacji, gdy należność nie została uregulowana, bowiem wskazać należy, iż przychodem są kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że analiza elementów stosunków prawnych wynikających z przepisów prawa innych niż przepisy prawa podatkowego, nie mieści się w granicach wyznaczonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym, w gestii Ministra Finansów nie leży ustalenie stron stosunku prawnego, ujętego w opisie stanu faktycznego, a więc wskazanie, kto jest odbiorcą świadczonej przez Wnioskodawcę usługi.

Wobec powyższego, Spółka powinna odpowiednio uwzględnić przedmiotowe przychody należne - mając na względzie wyżej wskazane daty ich powstania - ustalając wysokość zaliczek na podatek dochodowy oraz podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych dla celów zeznania o wysokości dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym.

Pismem z dnia 14 września 2009 r. (data wpływu: 17 września 2009 r.) Wnioskodawca wezwał Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 13 października 2009 r., nr ILPB3/423W-84/09-2/BN).

W związku z powyższym, Strona wystosowała w dniu 16 listopada 2009 r. (data wpływu: 19 listopada 2009 r.) skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi za pośrednictwem tut. Organu.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 17 grudnia 2009 r., nr ILPB3/4240-60/09-2/BN.

Po rozpoznaniu sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wydał w dniu 29 marca 2010 r. wyrok, sygn. akt I SA/Łd 1174/09, w którym oddalił skargę.

Spółka wniosła od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 29 lutego 2012 r. sygn. akt II FSK 1523/10, uchylił w całości zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 29 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Łd 1174/09 i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia WSA w Łodzi.

W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż skarga kasacyjna zawiera usprawiedliwione podstawy, choć nie wszystkie zawarte w niej argumenty są trafne. Natomiast wyrok WSA w Łodzi nie odpowiada prawu i podlega uchyleniu.

Zdaniem NSA, za zasadny należy uznać zarzut Spółki odnośnie naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 141 § 4 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez: "...przedstawienie nazbyt kategorycznej i pobieżnej argumentacji zawartej w pisemnych motywach wyroku Sądu pierwszej instancji".

Jak wskazał NSA, analiza uzasadnienia skargi kasacyjnej prowadzi do wniosku, iż na gruncie art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który został objęty zarzutem naruszenia prawa materialnego, Spółka jednoocznie wskazuje na wątpliwości związane z oceną, że na gruncie analizowanego stanu faktycznego można mówić o "usłudze" wykonywanej na rzecz właściciela pojazdu za okres pierwszych 6 miesięcy od usunięcia pojazdu z drogi publicznej i wiązać z upływem tego okresu momentu powstania obowiązku podatkowego na mocy ww. przepisu powyższej wskazanej ustawy. W ocenie Spółki, "usługa" w okolicznościach faktycznych jest jedna - zlecona jest na podstawie umowy zawartej ze Starostą i nie jest świadczona ani na rzecz właściciela pojazdu (bo ten jest dla Spółki nieznany lub anonimowy) ani na rzecz Skarbu Państwa bądź Gminy, gdyż ww. podmioty w myśl ustawy - Prawo o ruchu drogowym są jedynie płatnikami (są zobowiązane do zapłaty za przechowywanie pojazdu). Na podstawie tego poglądu Spółka wywiodła konsekwencję prawną dotyczącą momentu powstania zobowiązania podatkowego. W jej bowiem ocenie przychód na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych staje się należny nie później niż: (a) w brzmieniu art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązującym do 30 grudnia 2006 r. w ostatni dzień miesiąca, w którym wykonano usługę (...) lub otrzymano zapłatę, (b) w brzmieniu art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. z dniem wykonania usługi.

Problem kwalifikacji i charakterystyki stosunku prawnego trwającego przez pierwsze 6 miesięcy od umieszczenia pojazdu na parkingu Spółki został podniesiony w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa z dnia 14 września 2009 r., skierowanego przez Spółkę do organu wydającego indywidualną interpretację. Nienależyte rozważenie argumentów wezwania zostało zarzucone przez Spółkę w skardze do Sądu pierwszej instancji. Jednakże pomimo przedstawienia przez Spółkę problemu prawnego powstałego na gruncie rozpoznawalnej sprawy Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdził, że "Najistotniejszą dla niniejszej sprawy okolicznością jest fakt wykonania usługi, która pozostaje bezsporna". Tym samym Sąd pierwszej instancji dokonał kwalifikacji ww. stosunku prawnego nie wskazując argumentów, w oparciu o które tak uczynił. Ponadto, Sąd pierwszej instancji stwierdził bezsporność tej okoliczności, co w świetle ww. wezwania oraz skargi Spółki jest wątpliwe. W dalszej części uzasadnienia WSA w Łodzi przywołał treść art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyraził aprobatę dla stanowiska Organu oraz stwierdził lakonicznie, że "Pogląd Spółki, iż obowiązek podatkowy powstaje dopiero z chwilą otrzymania należności za przechowanie pojazdu nie ma oparcia w obowiązujących przepisach prawa".

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji nienależycie uzasadnił, dlaczego zaaprobował bezkrytycznie ocenę prawną poczynioną przez tut. Organ. Problematyczna kwestia prawna w sprawie została potraktowana jako "bezsporna" bez wskazania motywów, którymi kierował się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi.

W związku z powyższym, zdaniem NSA, przy uwzględnieniu zasadności zarzutu naruszenia przez WSA w Łodzi wymogów uzasadnienia swojego rozstrzygnięcia, zgodnie z dyspozycją normy zawartej w art. 141 § 4 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należy cały wyrok uchylić. Podczas ponownego rozpatrzenia sprawy Sąd pierwszej instancji powinien uwzględnić wskazane powyżej uwagi, dokonać oceny kwestii charakteru i kwalifikacji stosunku prawego trwającego przez pierwsze 6 miesięcy od czasu odholowania pojazdu na parking Spółki, którą to kwestię Spółka podniosła jako sporną z Organem oraz prawidłowo uzasadnić swoją ocenę prawną.

Ponadto, jak stwierdził Sąd, formułując wniosek o udzielenie interpretacji Spółka w części, w której powinna była wskazać przepisy prawa konieczne do udzielenia indywidualnej interpretacji, wskazała tytuły całych aktów normatywnych bez doprecyzowania przy tym, które z przepisów są dla niej niejasne i wymagają interpretacji. Wadliwy w tym zakresie wniosek Spółki został przyjęty przez Organ do merytorycznego rozpatrzenia, a wydając interpretację indywidualną Minister Finansów uzupełnił wniosek Spółki doprecyzowując, które przepisy prawa podatkowego poddać wykładni.

Jak zaznacza Sąd, powyższa okoliczność nie została dostrzeżona i oceniona przez Sąd pierwszej instancji, który na mocy art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie był związany zarzutami zawartymi w skardze Spółki. W uzasadnieniu zawartego wyroku WSA w Łodzi brak jest rozważań w tym zakresie.

W dniu 24 kwietnia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi ponownie rozpatrzył sprawę ze skargi Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na interpretację Ministra Finansów z dnia 28 sierpnia 2009 r., nr ILPB3/423-395/09-4/KS.

Po rozpoznaniu sprawy, WSA w Łodzi (sygn. akt I SA/Łd 361/12) uchylił zaskarżoną interpretację.

Jak wskazał Sąd, w omawianej sprawie wiążący jest wyrok NSA z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1523/10, uchylający wyrok WSA w Łodzi z dnia 29 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Łd 1174/10 i przekazujący sprawę do ponownego rozpoznaniu temu sądowi. Zatem dokonana tam wykładnia prawa i wyrażona ocena dotycząca treści decyzji obu instancji wiążą skład orzekający WSA w Łodzi ponownie rozpoznający sprawę.

W opinii Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w rozpoznawanej sprawie wniosek Spółki, wadliwy we wskazanym przez NSA zakresie, został przyjęty przez Organ do merytorycznego rozpoznania. Tut. Organ zwrócił się do Spółki na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej o uzupełnienie wniosku, jednakże wezwanie nie obejmowało usunięcia omawianej wady. W związku z powyższym, wydając interpretację indywidualną z dnia 28 sierpnia 2009 r. Organ w rzeczywistości uzupełnił wniosek Spółki, doprecyzowując go o przepisy prawa podatkowego, które należy poddać wykładni, co trzeba uznać za nieprawidłowe. To bowiem Wnioskodawca, w treści wniosku o wydanie interpretacji, powinien wskazać konkretne przepisy prawa, na podstawie których, w powiązaniu z przedstawionym przez siebie stanem faktycznym, formułuje normę indywidualną. Tylko w takim przypadku Organ dokonujący interpretacji może określić, czy zaproponowane stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, czy też nieprawidłowe.

Zdaniem Sądu, Organ wydający interpretację powinien zobowiązać Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w powyższym zakresie i ponownie dokonać oceny prawidłowości stanowiska wnioskodawcy, a jeśli strona Skarżąca nie wykonałaby nałożonego obowiązku, odmówić wszczęcia postępowania w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 13 lipca 2012 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny od dnia 22 czerwca 2012 r. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 361/12.

Uwzględniając uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1523/10 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 361/12 tut. Organ pismem z dnia 14 września 2012 r. wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o:

W piśmie uzupełniającym z dnia 21 września 2012 r. (data wpływu 27 września 2012 r.) Spółka doprecyzowała pytania podatkowe w następujący sposób:

W którym momencie przychód na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych staje się należny w przedstawionych we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego złożonym w dniu 29 maja 2009 r. stanach faktycznych na gruncie art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu przed 31 grudnia 2006 r. oraz w brzmieniu od 1 stycznia 2007 r.

Jednocześnie Spółka przedstawiła własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego wskazując, iż Jej zdaniem, przychód na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych staje się należny nie później niż:

* w brzmieniu art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązującym do 30 grudnia 2006 r. - w ostatni dzień miesiąca, w którym wykonano usługę lub otrzymano zapłatę,

* w brzmieniu art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. - z dniem wykonania usługi.

Kolejna weryfikacja wniosku i jego uzupełnienia wykazała jednak, że wniosek nadal nie spełnia wymogów formalnych wynikających z treści art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

W związku z tym, tut. Organ wezwał do uzupełnienia tego wniosku i zwrócił się z prośbą o jednoznaczne przedstawienie własnego stanowiska w zakresie określenia momentu powstania przychodu w odniesieniu do każdego z zadanych przez Wnioskodawcę pytań zawartych we wniosku Spółki z dnia 25 maja 2009 r., w świetle art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, zwrócono się o wskazanie, czy w przedmiotowej sprawie Spółka wystawiała faktury, a w przypadku twierdzącej odpowiedzi, w jakim momencie faktury były wystawiane, z uwzględnieniem art. 12 ust. 3a zarówno w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2006 r., jak i od 1 stycznia 2007 r.

Pismem uzupełniającym z dnia 31 października 2012 r. Spółka przedstawiła własne stanowisko w zakresie określenia momentu powstania przychodu w odniesieniu do każdego z zadanych pytań.

Odpowiedź na pytanie 1.

Zmiana właścicieli pojazdów umieszczonych na parkingu Spółki w trakcie ich parkowania przez okres 6 miesięcy, a także po przejściu własności na rzecz Skarbu Państwa nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż obowiązek podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych staje się należny w ostatnim dniu miesiąca, w którym wykonano usługę lub otrzymano zapłatę. Przy czym Spółka przez wykonanie usługi rozumie moment faktycznego odbioru pojazdu z parkingu Spółki przez "pierwotnego właściciela" lub Skarb Państwa. Dotyczy to zarówno stanu prawnego na gruncie art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r., jak i od 1 stycznia 2007 r.

Odpowiedź na pytanie 2.

Przejście własności pojazdu z mocy prawa na rzecz Skarbu Państwa w okolicznościach opisanych w pytaniu 2 nie powoduje, zdaniem Spółki, powstania obowiązku podatkowego wcześniej niż z chwilą zapłaty na rzecz Spółki należnych opłat do wysokości wpłaconych kwot.

Odpowiedź na pytanie 3.

Od niezapłaconych opłat za parkowane pojazdy usunięte z drogi publicznej i umieszczone na parkingu strzeżonym Spółki przez 6 miesięcy nie powstaje obowiązek podatkowy w podatku dochodowym osób prawnych.

Dodatkowo Spółka poinformowała, że w przedmiotowej sprawie wystawiała faktury przyjmując, że momentem powstania obowiązku podatkowego jest wykonanie usługi, tj. odbiór pojazdu z parkingu przez uprawnionego właściciela lub Skarb Państwa, dotyczyło to również sytuacji, w której wykonano usługę - odebrano pojazd, a Spółka nie otrzymała zapłaty należnych opłat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* nieprawidłowe w zakresie zmiany właściciela pojazdów umieszczonych na parkingu w trakcie ich parkowania przez okres pierwszych 6 miesięcy,

* nieprawidłowe w zakresie przejścia własności pojazdów z mocy prawa na rzecz Skarbu Państwa po upływie 6 miesięcy, w sytuacji braku odbioru pojazdu przez podmiot uprawniony oraz pomimo braku możliwości dochodzenia przez Spółkę na drodze cywilnej zapłaty należności za parkowanie za okres pierwszych 6 miesięcy,

* nieprawidłowe w zakresie niezapłaconych opłat za parkowanie pojazdów usuniętych z drogi publicznej i umieszczonych na parkingu strzeżonym Spółki przez okres 6 miesięcy według stawek określonych w uchwale rady powiatu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Przepis ten wskazuje, że przychód podatkowy u podatnika rozpoznawany jest według zasady kasowej.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zatem, przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa.

Zasady rozpoznawania przychodów określonych w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uregulowane są w art. 12 ust. 3a-3e powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 30 grudnia 2006 r., za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c i 3d, dzień wystawienia faktury (rachunku), nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym:

Zasadą jest zatem, że datą powstania przychodu należnego jest dzień wystawienia faktury. Jeżeli jednak nie wystawiono faktury lub wystawiono ją w innym terminie, przychód należny powstaje w ostatnim dniu miesiąca, w którym nastąpiło np. wykonanie usługi. Ustawodawca uzależnił zatem moment powstania przychodu należnego nie od wymagalności należności, ale od daty wystawienia faktury lub od zaistnienia jednej z okoliczności wymienionych w powołanym art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Z powyższego wynika, iż powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia wskazanych w przepisie zdarzeń oraz że przychód generuje zdarzenie, które wystąpi najwcześniej. Jednocześnie wskazać należy, że jeżeli ww. zdarzenia wystąpią po dniu wystawienia faktury czy po dniu dokonania zapłaty należności, to te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia, decydują o momencie powstania przychodu.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie prowadzenia parkingu strzeżonego, na którym umieszczane są pojazdy usunięte z drogi publicznej do czasu opłaty za ich usunięcie i parkowanie w trybie ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Zatem, przedmiotowa opłata za parkowanie stanowi wynagrodzenie za usługę świadczoną przez Wnioskodawcę, której zleceniodawcą jest starosta powiatu. Powyższe potwierdza ponadto treść przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym, które w odniesieniu do zadań realizowanych przez jednostkę wyznaczoną do prowadzenia parkingu posługują się pojęciem usługi.

Zatem, opłata za przymusowe parkowanie stanowi przychód z działalności usługowej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Moment ujęcia jej w przychodach Spółki ustalić należy w oparciu o art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca jako jednostka wyznaczona przez starostę prowadzi parking strzeżony, na którym umieszczane są pojazdy usunięte z drogi w trybie ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 130a ust. 5c i ust. 6 ww. ustawy, pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 i 2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie, ustalonej przez radę powiatu.

Starosta, wyznaczając jednostkę do prowadzenia parkingu strzeżonego, kieruje się przesłankami rzetelności oraz zapewnienia najwyższej jakości świadczonych usług, a w szczególności bierze pod uwagę:

W myśl ust. 10 ww. artykułu, pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1 lub ust. 2 i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 50a ust. 1 tej ustawy, pojazd pozostawiony bez tablic rejestracyjnych lub pojazd, którego stan wskazuje na to, że nie jest używany, może zostać usunięty z drogi przez straż gminną lub Policję na koszt właściciela lub posiadacza.

W przypadku, gdy w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu z drogi, nie został on odebrany na wezwanie gminy przez osobę uprawnioną albo nie została ustalona osoba uprawniona do jego odbioru, pojazd uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Przechodzi on na własność gminy z mocy ustawy (art. 50a ust. 2 w zw. z ust. 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym).

W tym miejscu należy również wskazać na § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 października 2007 r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 191, poz. 1377), wydanego na podstawie art. 50a ust. 5 i art. 130a ust. 11 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym, podstawę do odbioru pojazdu z parkingu stanowi zezwolenie, które wydaje:

Ponadto w myśl § 6 ust. 3 tego rozporządzenia, warunkiem wydania zezwolenia, o którym mowa w ust. 2, jest okazanie przez osobę uprawnioną dokumentu tożsamości i dokumentu upoważniającego do używania pojazdu oraz dowodu uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 130a ust. 5c ustawy, a ponadto w przypadku pojazdu:

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym, usługę parkingową świadczoną przez Spółkę na rzecz podmiotów, których pojazdy zostały usunięte z drogi, należy uznać za wykonaną w momencie faktycznego odbioru pojazdu z parkingu Spółki przez "pierwotnego właściciela" (także w sytuacji, gdy pojazd został odebrany przed upływem terminu 6 miesięcy) lub przez Skarb Państwa / gminę.

W przedmiotowej sprawie, odbiór pojazdu z parkingu Spółki przez "pierwotnego właściciela" lub przez Skarb Państwa / gminę jest momentem, w którym następuje wykonanie usługi przez Wnioskodawcę na rzecz starosty powiatu.

Wnioskodawca wskazał również, że w przedmiotowej sprawie wystawiał faktury przyjmując, że momentem powstania obowiązku podatkowego jest wykonanie usługi, tj. odbiór pojazdu z parkingu przez uprawnionego właściciela lub Skarb Państwa, dotyczyło to również sytuacji, w której wykonano usługę - odebrano pojazd, a Spółka nie otrzymała zapłaty należnych opłat.

Zatem w sytuacji, gdy Spółka wystawiała faktury przyjmując, że momentem powstania obowiązku podatkowego jest wykonanie usługi, tj. odbiór pojazdu z parkingu przez uprawnionego właściciela lub Skarb Państwa / gminę (także w sytuacji, w której wykonano usługę - odebrano pojazd, a Spółka nie otrzymała zapłaty należnych opłat), datą powstania przychodu należnego w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. był dzień wystawienia faktury. Natomiast gdy faktura została wystawiona przez Spółkę w terminie późniejszym niż dzień wykonania usługi rozumianej jako odbiór pojazdu z parkingu, przychód należny powstawał w ostatnim dniu miesiąca, w którym nastąpiło wykonanie usługi lub w którym Spółka otrzymała zapłatę w zależności od tego, które zdarzenie nastąpiło najwcześniej.

Odnosząc się do stanu prawnego od 1 stycznia 2007 r. przychód dla Spółki powstawał w dacie wykonania usługi rozumianej jako odbiór pojazdu z parkingu, nie później niż w dniu wystawienia faktury lub uregulowania należności w zależności od tego, które zdarzenie nastąpiło najwcześniej.

Podsumowując, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż zmiana właścicieli pojazdów umieszczonych na parkingu Spółki w trakcie ich parkowania przez okres pierwszych 6 miesięcy od ich usunięcia z drogi publicznej nie powoduje (przy każdorazowej zmianie właściciela) powstanie nowego (kolejnego) obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych. Również zmiany właścicieli w tym okresie, a także w okresie po przejściu własności na rzecz Skarbu Państwa (i np. dalszym zbyciu własności w toku postępowania likwidacyjnego) nie mają znaczenia na kwestię istnienia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych.

Za nieprawidłowe należy uznać natomiast stwierdzenie Spółki, iż w przedmiotowej sytuacji, "obowiązek podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych staje się należny w ostatnim dniu miesiąca, w którym wykonano usługę lub otrzymano zapłatę", nieuwzględniające faktu wystawiania przez Spółkę faktur, jak również odnoszące się w powyższym brzmieniu tylko do art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stanie prawnym do 31 grudnia 2006 r.

Odnosząc się do pytania nr 2, tj. sytuacji, w której pojazd nie został odebrany z parkingu w terminie 6 miesięcy i przeszedł na własność Skarbu Państwa / gminy, należy podkreślić, że za moment wykonania usługi przez Spółkę należy uznać - jak wskazano powyżej - moment odbioru pojazdu z parkingu.

Zatem w sytuacji, gdy Spółka wystawiała faktury przyjmując, że momentem powstania obowiązku podatkowego jest wykonanie usługi, tj. odbiór pojazdu z parkingu, datą powstania przychodu należnego w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. był dzień wystawienia faktury. Natomiast gdy faktura została wystawiona przez Spółkę w terminie późniejszym niż dzień wykonania usługi rozumianej jako odbiór pojazdu z parkingu, przychód należny powstawał w ostatnim dniu miesiąca, w którym nastąpiło wykonanie usługi lub w którym Spółka otrzymała zapłatę w zależności od tego, które zdarzenie nastąpiło najwcześniej.

W stanie prawnym od 1 stycznia 2007 r. przychód dla Spółki powstawał w dacie wykonania usługi rozumianej jako odbiór pojazdu z parkingu, nie później niż w dniu wystawienia faktury lub uregulowania należności w zależności od tego, które zdarzenie nastąpiło najwcześniej.

Nie można zatem zgodzić się z twierdzeniem Strony, iż przejście własności pojazdu z mocy prawa na rzecz Skarbu Państwa w okolicznościach opisanych w pytaniu 2 nie powoduje powstania obowiązku podatkowego wcześniej niż z chwilą zapłaty na rzecz Spółki należnych opłat do wysokości wpłaconych kwot, albowiem przychód należny dla Spółki powstawał - mając na uwadze art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym zarówno do 31 grudnia 2006 r. jak i po 1 stycznia 2007 r. - w zależności od zdarzenia które nastąpiło najwcześniej, tj. wystawienie faktury, wykonanie usługi lub otrzymanie zapłaty / uregulowanie należności.

Odnosząc się do pytania nr 3, stwierdzić należy, iż także w tej sytuacji wykonaniem przez Spółkę usługi jest moment odbioru pojazdu z parkingu.

Zatem, jeśli Spółka nie otrzymała opłat za parkowanie pojazdów usuniętych z drogi publicznej i umieszczonych na parkingu strzeżonym Spółki przez okres 6 miesięcy według stawek określonych w uchwale rady powiatu przychód należny powstawał w momencie wykonania usługi, rozumianej jako odbiór pojazdu z parkingu.

Spółka ma obowiązek wykazać ten przychód należny (nawet gdy należność na Jej rzecz nie została uregulowana), bowiem wskazać należy, iż przychodem stosownie do ww. art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jak wskazano powyżej - są kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane.

Z uwagi na powyższe, w zakresie pytania nr 3 stanowisko Spółki należało uznać za nieprawidłowe.

Wobec powyższego, Spółka powinna odpowiednio uwzględnić przedmiotowe przychody należne - mając na względzie wyżej wskazane daty ich powstania - ustalając wysokość zaliczek na podatek dochodowy oraz podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych dla celów zeznania o wysokości dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji z dnia 28 sierpnia 2009 r. nr ILPB3/423-395/09-4/KS.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.