DPR/INN/022/686/2011 - Pojęcie poddasza użytkowego i nieużytkowego

W odpowiedzi na zadane pytanie w sprawie wyjaśnienia pojęć "poddasze użytkowe" i "poddasze nieużytkowe", Departament Prawno-Organizacyjny Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego informuje, że przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) oraz przepisy aktów wykonawczych do ww. ustawy nie posługują się pojęciem "poddasza użytkowego" oraz "poddasza nieużytkowego". Tym samym nie jest możliwe wskazanie znaczenia ww. sformułowań. Można natomiast wskazać potoczne znaczenie słowa "poddasze" - to kondygnacja nadziemna zawarta między najwyżej położonym stropem a dachem budynku (zob. Encyklopedia: "Architektura i budownictwo", autor Witold Szolgini, wyd. Naukowo-Techniczne, Warszawa 1991 r.).

Należy także zaznaczyć, że pojęcie kondygnacji zostało zdefiniowane w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.). Zgodnie z brzmieniem § 3 pkt 16 ww. rozporządzenia, pod pojęciem kondygnacji należy rozumieć poziomą nadziemną lub podziemną część budynku, zawartą pomiędzy powierzchnią posadzki na stropie lub najwyżej położonej warstwy podłogowej na gruncie a powierzchnią posadzki na stropie bądź warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu, znajdującego się nad tą częścią budynku, przy czym za kondygnację uważa się także poddasze z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi oraz poziomą część budynku stanowiącą przestrzeń na urządzenia techniczne, mającą średnią wysokość w świetle większą niż 2 m; za kondygnację nie uznaje się nadbudówek ponad dachem, takich jak maszynownia dźwigu, centrala wentylacyjna, klimatyzacyjna lub kotłownia.

Ponadto w § 3 pkt 10 ww. rozporządzenia zdefiniowano pojęcie pomieszczenia mieszkalnego, przez które należy rozumieć pokoje w mieszkaniu, a także sypialnie i pomieszczenia do dziennego pobytu ludzi w budynku zamieszkania zbiorowego.

Jednocześnie zgodnie z przepisem § 4 ww. rozporządzenia pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi dzielą się na: pomieszczenia przeznaczone na stały pobyt ludzi, w których przebywanie tych samych osób w ciągu doby trwa dłużej niż 4 godziny, oraz pomieszczenia przeznaczone na czasowy pobyt ludzi, w których przebywanie tych samych osób w ciągu doby trwa od 2 do 4 godzin włącznie. Pomieszczenia te, w zależności od rodzaju i sposobu jego użytkowania powinny odpowiadać wymaganiom określonym w przepisach komentowanego rozporządzenia. Z kolei w § 5 ww. rozporządzenia wskazano pomieszczenia, które nie uważa się za przeznaczone na pobyt ludzi.

Należy przy tym zaznaczyć, że w sprawie interpretacji przepisów ww. rozporządzenia należy się jednak zwrócić do Departamentu Rynku Budowlanego i Techniki w Ministerstwie Infrastruktury.

Jednocześnie informujemy, że w sprawie wyjaśnienia przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego można zwracać się do urzędu gminy, w którym uchwalono ww. przepisy.

Niniejsze pismo nie stanowi oficjalnej wykładni prawa i nie jest wiążące dla organów administracji orzekających w sprawach indywidualnych.