1462-IPPB4.4511.81.2017.1.IM - Zwolnienie przedmiotowe z tytułu ryczałtu za pranie odzieży roboczej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego z tytułu ryczałtu za pranie odzieży roboczej - jest prawidłowe.

W dniu 30 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji w indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego z tytułu ryczałtu za pranie odzieży roboczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

S. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca) jest osobą prawną mającą siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i podlegającą tu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca zatrudnia pracowników, którym zobowiązany jest zapewnić odzież roboczą na podstawie art. 2376 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141 z późn. zm.; dalej: Kodeks pracy). Zgodnie z tym przepisem pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami.

Na podstawie "Zasad przydzielania pracownikom odzieży roboczej i środków higieny osobistej" określonych w zakładzie pracy Wnioskodawcy, do odzieży roboczej zalicza się odzież przeznaczoną do wykonywania prac, przy których występuje intensywne brudzenie środkami nieszkodliwymi dla zdrowia i/lub działają czynniki powodujące przyśpieszone niszczenie odzieży. Wnioskodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież roboczą w przypadku, kiedy jego odzież prywatna może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu w toku wykonywania czynności służbowych.

Wnioskodawca wskazał w powyższych zasadach, że zakład pracy nie może dopuścić pracownika do pracy bez odzieży roboczej przewidzianej dla danego stanowiska. Odzież robocza jest przydzielana pracownikom bezpłatnie - stanowi własność zakładu pracy. Odzież robocza przydzielona pracownikowi jest używana do czasu utraty cech użytkowych uniemożliwiających jej naprawę. W razie utraty lub zniszczenia odzieży roboczej, zakład pracy jest obowiązany wydać pracownikowi niezwłocznie inną odzież przewidzianą w tabeli norm. Jeżeli utrata lub zniszczenie odzieży roboczej nastąpiła z winy pracownika, jest on obowiązany uiścić kwotę równą niezamortyzowanej części wartości utraconych lub zniszczonych ww. środków.

Na mocy "Zasad przydzielania pracownikom odzieży roboczej i środków higieny osobistej" pracownik jest zobowiązany utrzymywać odzież roboczą w należytym stanie. Jednocześnie, na podstawie art. 237⁹ § 2 Kodeksu pracy Wnioskodawca jest obowiązany zapewnić pranie odzieży roboczej. Ponadto, zgodnie z art. 237⁹ § 3 Kodeksu pracy, jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

W związku z tym, że Wnioskodawca nie posiada środków umożliwiających pranie odzieży roboczej, pracownikom wypłacany jest ekwiwalent pieniężny za pranie we własnym zakresie. Wypłata ekwiwalentu jest uzasadniona ekonomicznie i organizacyjnie. Wnioskodawca posiada wiele lokali w różnych regionach Polski. Zatem zapewnienie prania odzieży roboczej przez Wnioskodawcę wszystkim pracownikom byłoby niezmiernie utrudnione, a nawet niemożliwe.

Ekwiwalent jest wypłacany w formie ryczałtu. W przypadku stwierdzenia używania przez pracownika odzieży brudnej, zniszczonej nie wypłaca się za dany miesiąc powyższego ekwiwalentu. Ekwiwalent za pranie i konserwacje odzieży jest pomniejszany proporcjonalnie o nieprzepracowane okresy niezależnie od przyczyny, jeżeli okres ten wynosi powyżej 30 dni kalendarzowych.

Ryczałt został obliczony na podstawie szacunkowych kosztów prania w danym miesiącu. Obecnie wysokość ryczałtu została określona w "Zasadach przydzielania pracownikom odzieży roboczej i środków higieny osobistej" w kwocie 10 zł miesięcznie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ryczałt, ustalony w oparciu o średnie koszty prania w danym miesiącu, stanowi przychód pracownika, od którego należy naliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, ekwiwalent za pranie odzieży roboczej stanowi przychód dla pracowników ze stosunku pracy podlegający zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: Ustawy PIT). W związku z tym, Wnioskodawca nie jest obowiązany do naliczania i odprowadzania podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu wypłacania ekwiwalentu w formie miesięcznego ryczałtu.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 Ustawy PIT, do źródeł przychodów należą: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przyznany pracownikowi ekwiwalent pieniężny za pranie własnej odzieży roboczej, a także wartość zakupionej odzieży roboczej stanowi zatem przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy PIT. Jednakże na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 Ustawy PIT wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Do odrębnych przepisów należą przepisy art. 237⁶ -237¹⁰ Kodeksu pracy. Przepisy dotyczą kwestii dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego. Na podstawie art. 237⁷ § 1 pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

Na podstawie powyższego przepisu Wnioskodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikom nieodpłatnie odzież i obuwie robocze.

W myśl art. 237⁷ § 2 Kodeksu pracy, pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Ponadto na podstawie art. 237⁹ § 2 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

Zgodnie z art. 237⁹ § 3 Kodeksu pracy jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

Organy podatkowe wskazują na definicję ekwiwalentu m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 8 sierpnia 2013 r., Nr IBPBII/1/415-526/13/MK:

"Przepisy te nie wymagają, by pracodawca dokonywał zwrotu udokumentowanych wydatków ponoszonych przez pracowników. Zgodnie z definicją słownikową ekwiwalent oznacza rzecz zastępującą inną rzecz o równej wartości, odpowiednik, równoważnik (Współczesny słownik języka polskiego, Dunaj B. Warszawa 2007)".

Ponadto organ w powyższej interpretacji stwierdził również, że " (...) wysokość ekwiwalentu może być ustalona także w sposób inny, niż tylko na podstawie dokumentów przedłożonych przez pracowników. Jako ekwiwalent, wypłacane pracownikom kwoty mają stanowić rekompensatę kosztów przez nich poniesionych. Wysokość kosztów może być ustalana we wzajemnym porozumieniu pracodawcy i pracowników".

Z przepisów Kodeksu pracy wynika, że zarówno dostarczenie pracownikowi środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia, jak również ich konserwacja, pranie, naprawa, odpylanie i odkażanie jest obowiązkiem Wnioskodawcy. Jeżeli jednak Wnioskodawca nie może zapewnić prania, to czynności te mogą być powierzone pracownikowi. Możliwe to jest jedynie za zgodą pracownika. Wówczas Wnioskodawca zobowiązany jest do wypłaty ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

Mając na uwadze, że Wnioskodawca posiada lokale w różnych miastach w Polsce, wypłata ekwiwalentu, zamiast organizowania prania odzieży roboczej przez Wnioskodawcę, jest uzasadniona ekonomicznie i organizacyjnie. W ocenie Wnioskodawcy warunki rynkowe dyktują podejmowanie racjonalnych decyzji przez podmioty gospodarcze. Zapewnienie prania odzieży roboczej wszystkim pracownikom wymagałoby zorganizowania np. transportu, odzieży zastępczej. Całkowity koszt wyniósłby znacznie więcej niż ustalony przez Wnioskodawcę ryczałt.

W ocenie Wnioskodawcy przepisy podatkowe nie powinny wymuszać na podmiotach gospodarczych podejmowania nieracjonalnych, nieefektywnych organizacyjnie i finansowo decyzji. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy ekwiwalent jest wypłacany w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika, to stanowi on przychód podlegający zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 12 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 11 Ustawy PIT. Wnioskodawca określa wysokość tego ekwiwalentu na podstawie szacunkowych kosztów prania w danym miesiącu. Obecnie ryczałt został ustalony w wysokości 10 zł miesięcznie.

Powyższe potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 lutego 2016 r., Nr ITPB2/415-1045/15/BK:

"Wnioskodawca jest zobowiązany zapewnić swoim pracownikom odzież roboczą oraz jej pranie lub wypłacić ekwiwalent pieniężny w zamian za te świadczenia z mocy przepisów wskazanych powyżej. Obowiązek ten dotyczy wszystkich pracowników, którym ekwiwalent pieniężny został wypłacony.

Świadczenia te przysługują na podstawę przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy (Kodeks pracy art. 2376 -23710; rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawę ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650), a zasady ich przyznawania wynikają z powołanego powyżej zarządzenia pracodawcy, wydanego na podstawie art. 237⁸ Kodeksu pracy, który stanowi, że pracodawca ustala rodzaje środków ochrony.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że wypłacany przez Wnioskodawcę uprawnionym pracownikom ekwiwalent za pranie odzieży roboczej stanowi dla nich przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże skoro Wnioskodawca na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy wypłaca pracownikom kwoty tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w formie ryczałtu, które odpowiadają kosztom ponoszonym przez tych pracowników, to kwota ta korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek wynikający z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy".

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, ekwiwalent pieniężny wypłacany w formie miesięcznego ryczałtu stanowi przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 Ustawy PIT. Jednakże na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 Ustawy PIT przychód ten jest zwolniony z opodatkowania. Wnioskodawca zatem nie będzie obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawę art. 31 Ustawy PIT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca zwraca się o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie zwolnienia przedmiotowego z tytułu ryczałtu za pranie odzieży roboczej jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu,z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r.,poz. 201, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zasady poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników regulują m.in. przepisy art. 31, 32, 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy",są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 32 ust. 1 tej ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od styczniado grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Z kolei art. 38 ust. 1 cyt. ustawy wskazuje, że płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (...).

Zatem przyznany pracownikowi ekwiwalet pieniężny za pranie odzieży roboczej stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X "Bezpieczeństwo i higiena pracy", rozdział IX "Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze" ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r.poz. 1666, z późn. zm.).

Stosownie do postanowień art. 2377 § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

W myśl art. 2377 § 2 ww. Kodeksu, pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

Ponadto na podstawie art. 2379 § 2 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić,aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika, stosownie do treści art. 2379 § 3 Kodeksu pracy.

Z powołanych powyżej przepisów wynika więc, że ekwiwalent pieniężny za pranie przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Przepisy te nie wymagają, by pracodawca dokonywał zwrotu udokumentowanych wydatków ponoszonych przez pracowników. Zgodnie z definicją słownikową ekwiwalent oznacza rzecz zastępującą inną rzecz o równej wartości, odpowiednik, równoważnik (Współczesny słownik języka polskiego, Dunaj B. Warszawa 2007).

Skoro zatem z przepisów Kodeksu pracy wynika, że to pracodawca jest zobowiązany do prania, konserwacji, naprawy, odpylania i odkażania stosowanych środków ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia roboczego, a w przypadku braku możliwości prania odzieży roboczej wypłatyekwiwalentu w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika to - w ocenie tut. organu - wysokość ekwiwalentu wypłacanego pracownikowi może być ustalona także w sposób inny,niż tylko na podstawie dokumentów przedłożonych przez pracownika. Jako ekwiwalent, wypłacane pracownikowi kwoty mają stanowić rekompensatę kosztów przez niego poniesionych. Wysokość kosztów może być ustalana we wzajemnym porozumieniu pracodawcy i pracownika.

Podkreślenia wymaga, że przepisy prawa pracy nie są przepisami podatkowymi, wobec czego tut. organ nie posiada kompetencji do ich autorytarnej interpretacji. W celu ostatecznego rozstrzygnięcia wątpliwości w zakresie podstaw do wypłaty wysokości ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej należy zwrócić się do organów właściwych dla spraw pracowniczych i bhp.

Przepisy ustawy podatkowej nie stawiają szczególnych wymogów dla możliwości zwolnienia tego rodzaju ekwiwalentu od opodatkowania. Warunkiem zwolnienia jest wyłącznie to, by prawo do ekwiwalentu i zasady jego przyznawania wynikały z przepisów o bezpieczeństwiei higienie pracy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wypłacany przez Wnioskodawcę w formie miesięcznego ryczałtu ekwiwalent za pranie odzieży roboczej, który zostanie przyznany zgodnie z przepisami bhp, będzie korzystał ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca jako płatnik nie będzie zobowiązany naliczania, pobierania i odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że dotyczą one konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika osądzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.