0113-KDIPT2-1.4011.942.2022.2.MZ - Amortyzacja budynku użytkowego

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 listopada 2022 r. wpłynął Pani wniosek z 7 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kosztów uzyskania przychodów i odpisów amortyzacyjnych. Uzupełniła go Pani - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 23 stycznia 2023 r. (wpływ 25 stycznia 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

W grudniu 2021 r. nabyła Pani wspólnie z mężem nieruchomość zabudowaną kilkukondygnacyjnym podpiwniczonym budynkiem ("Budynek") oraz budynkami garaży ("Garaże"). Nieruchomość jest objęta jedną księgą wieczystą i obejmuje jedną działkę ewidencyjną. Nieruchomość została nabyta do majątku wspólnego, a w małżeństwie panuje ustrój wspólności majątkowej.

Wykorzystuje Pani Budynek na potrzeby działalności gospodarczej, tj. został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Prowadzi Pani własną kancelarię adwokacką oraz rozszerzyła PKD o kod 68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi w związku z wynajmem pomieszczeń w Budynku.

Budynek składa się z:

* kondygnacji na parterze (w suterenach), gdzie znajdują się pomieszczenia z przeznaczeniem do wykorzystania jako użytkowe,

* kondygnacji na I piętrze, gdzie znajdują się pomieszczenia, które są lub będą wykorzystywane na potrzeby własnej prowadzonej działalności gospodarczej oraz na potrzeby wynajmu,

* kondygnacji na II piętrze, która jest wynajmowana na potrzeby mieszkalne.

Zgodnie z informacjami otrzymanymi od poprzedniego właściciela, Budynek był również w przeszłości wykorzystywany w wyżej określony sposób. Kondygnacje na parterze oraz na I piętrze były wykorzystywane na potrzeby wynajmu dla podmiotów prowadzących różnego rodzaju działalność usługową oraz handlową. II piętro było przystosowane na potrzeby mieszkaniowe i tak było wykorzystywane przez właścicieli (była tam m.in. do dyspozycji kuchnia, łazienka i osobna toaleta). Zgodnie z informacjami uzyskanymi od jednego z poprzednich właścicieli nieruchomości, przedmiotowy Budynek oddano do użytkowania na przełomie lat 70-tych i 80-tych XX wieku. Nie dysponuje Pani w tym zakresie dokładną datą, jednak nie ulega wątpliwości, że przedmiotowy Budynek jest użytkowany od kilkudziesięciu lat. Obok wspomnianego oświadczenia od poprzedniego właściciela nieruchomości, dysponuje Pani potwierdzeniami świadków, którzy korzystali z usług podmiotów gospodarczych tam zlokalizowanych przed wieloma laty, a także informacjami ze stron internetowych potwierdzającymi zarejestrowanie działalności gospodarczych pod tym adresem w Budynku.

Aktualnie, pomieszczenia niemieszkalne są i będą wykorzystywane na potrzeby świadczenia usług w ramach własnej działalności gospodarczej (kancelaria adwokacka) oraz wynajmowane na potrzeby świadczenia usług, bądź prowadzenia handlu (pomieszczenia nadają się przykładowo na potrzeby działalności finansowej/ubezpieczeniowej, gabinetu lekarskiego, biura prawnego, usług kosmetycznych, medycyny estetycznej, usług szkoleniowych).

W ramach lokali na parterze mieszczą się dwa pomieszczenia z bezpośrednim wejściem z podwórka, które w przeszłości były m.in. wykorzystywane na potrzeby gabinetu fryzjerskiego dla zwierząt, wynajmowane na potrzeby serwisu urządzeń RTV, czy wynajmowane przez firmę zajmującą się sprzedażą oraz serwisem kotłów gazowych. Jeden z lokali może być również z powodzeniem wykorzystywany do prowadzenia sklepu (składa się z pomieszczeń o łącznej powierzchni ok. 60 m², jedno pomieszczenie z wejściem od podwórka oraz drugie pomieszczenie mogące pełnić funkcję zaplecza, osobna toaleta). Na II piętrze znajdują się pomieszczenia mieszkalne (urządzona kuchnia, łazienka, osobna toaleta, pokoje pełniące funkcje sypialni), wynajmowane na potrzeby mieszkaniowe najemców. Większość powierzchni użytkowej Budynku stanowi kondygnacja na parterze oraz kondygnacja na I piętrze, które są wykorzystywane przez Panią na potrzeby kancelarii adwokackiej oraz na potrzeby wynajmu na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

Pomieszczenia w Budynku będą wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej lub przeznaczone na wynajem. Mogą wystąpić sytuacje, w których wybrane pomieszczenia w Budynku nie będą aktualnie wynajęte, ze względu na brak osób zainteresowanych ich wynajmem (taka sytuacja może wystąpić w szczególności bezpośrednio po uzyskaniu decyzji legalizacyjnej potwierdzającej możliwość użytkowania Budynku lub również w późniejszych okresach, w szczególności w razie wymiany najemców). Tym niemniej, cały czas przedmiotowe pomieszczenia będą przeznaczone do wynajmu/prowadzenia działalności oraz będą podejmowane działania mające na celu pozyskanie najemców.

W odniesieniu do Budynku poprzedni właściciele nie uzyskali decyzji o pozwoleniu na jego użytkowanie (nie są Pani znane żadne dokumenty w tym zakresie). W związku z tym, zainicjowała Pani procedurę legalizacyjną celem formalnego potwierdzenia prawnej możliwości użytkowania Budynku przez Wydział Nadzoru Budowlanego Starostwa Powiatowego (w ramach tzw. uproszczonego postępowania legalizacyjnego). Procedura legalizacyjna zakończyła się wydaniem decyzji o legalizacji Budynku. Budynek został w decyzji legalizacyjnej wskazany jako usługowo-mieszkalny. Jednocześnie, ze względu na fakt, że brak było formalnego odbioru Budynku, nie dokonano jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych bezpośrednio po zakupie, lecz dopiero na dzień wydania decyzji o legalizacji. Wprowadziła Pani zatem Budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w marcu 2022 r. (decyzję legalizacyjną uzyskała Pani w marcu 2022 r.).

Na moment zakupu II piętro Budynku (mieszkalne) było wyremontowane, podczas gdy pomieszczenia na parterze oraz I piętrze wymagały remontu. Prace były wykonywane zarówno przed, jak i po wprowadzeniu Budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zakres tych prac obejmował w szczególności:

- wymianę istniejącej warstwy wylewek w wybranych pomieszczeniach,

- wymianę istniejącej instalacji elektrycznej (w szczególności na parterze oraz na I piętrze - na tych piętrach była stara instalacja, zastąpiona nową instalacją, generalnie trzyżyłową),

- rozprowadzenie nowej sieci centralnego ogrzewania w Budynku na parterze oraz na I piętrze - na moment zakupu istniały stare rury instalacji,

- wykonanie sufitów podwieszanych na I piętrze oraz ścianek działowych i tzw. regipsów na niektórych ścianach (zamiast tynkowania tych ścian od nowa, przy których tynk istniejące tynki cementowo-wapienne odpadały i powinny zostać zastąpione nowymi),

- wymianę istniejących drzwi (dotychczas istniejące były stare oraz relatywnie niskie) - zostały usunięte dotychczasowe drzwi oraz ościeżnice oraz zostaną zamontowane nowe (ościeżnice stałe z płyt MDF oraz drzwi wewnętrzne),

- wymianę okien (część na parterze oraz okna na I piętrze) - dotychczas były w Budynku stare okna dwuszybowe, nieszczelne. Zostaną one zastąpione oknami o lepszych parametrach cieplnych, zgodnych aktualnymi normami i wytycznymi z zakresu Prawa budowlanego w tym zakresie,

- gipsowanie ścian, położenie gładzi,

- ułożenie płytek oraz paneli na wylewkach,

- malowanie ścian,

- ocieplenie Budynku.

Budynek:

- stanowi Pani współwłasność;

- stanowi środek trwały kompletny i zdatny do użytku, który został wprowadzony do prowadzonej przez Panią ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych;

- jest wykorzystywany do prowadzenia Pani działalności gospodarczej (własna kancelaria adwokacka oraz wynajem lokali i mieszkania);

- był wykorzystywany przez inne podmioty niż Pani przed nabyciem przez okres dłuższy niż 60 miesięcy;

- został zaklasyfikowany przez Panią do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. grupa budynki, podgrupa budynki niemieszkalne oraz rodzaj budynki handlowo-usługowe (większość powierzchni będzie wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej przez Panią lub inne podmioty najmujące powierzchnie w pomieszczeniach) - taką klasyfikację potwierdza interpretacja statystyczna otrzymana z GUS; w Budynku nie wyodrębniono odrębnej własności lokali;

- Budynek jest klasyfikowany pod symbolem 1230 Budynki handlowo-usługowe według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych;

- wartość wydatków poniesionych na remont Budynku przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych przez Panią nie przekroczyła 30% wartości początkowej;

- zgodnie z art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Pani oraz Pani mąż posiadają nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

W uzupełnieniu wniosku wskazała Pani, że opodatkowuje Pani przychody z prowadzonej działalności gospodarczej na zasadach ogólnych (według skali podatkowej). Całkowita powierzchnia budynku wynosi 348 m². Powierzchnia części mieszkalnej wynosi 122 m², zaś powierzchnia części niemieszkalnej wynosi 226 m². Budynek sklasyfikowany jest do rodzaju 103 KŚT - Budynki niemieszkalne handlowo-usługowe. Wydatki, o których pisze Pani w pytaniu Nr 3, nie stanowiły adaptacji środka trwałego do potrzeb prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej.

Pytania

1. Czy w stanie prawnym obowiązującym od 2022 r., przysługiwało/będzie przysługiwać Pani prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Budynku z zastosowaniem stawki 33,33% i zaliczania tych odpisów do kosztów uzyskania przychodów?

2. Czy w stanie prawnym obowiązującym od 2022 r., przysługiwało/będzie przysługiwać Pani prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej Budynku, tj. nie znajdzie zastosowania proporcja, o której mowa w art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

3. Czy wydatki związane z wymianą istniejącej instalacji elektrycznej, wymianą i rozprowadzeniem sieci centralnego ogrzewania oraz zakupem grzejników, wykonaniem sufitów podwieszanych oraz ścianek działowych, gipsowaniem ścian, położeniem gładzi, wymianą istniejącej posadzki, ułożeniem płytek i paneli na wylewkach naliczone po dniu wprowadzenia Budynku do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nie powiększają wartości początkowej Budynku, lecz mogą być zaliczone/będą mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych w okresie, w którym zostały poniesione?

Pani stanowisko w sprawie

Ad. 1.

W Pani ocenie, w stanie prawnym obowiązującym od 2022 r., przysługuje Pani prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Budynku z zastosowaniem stawki 33,33%. Odnosi się to do zarówno dokonanych już odpisów amortyzacyjnych, jak również dokonanych w przyszłości (do pełnego zamortyzowania środka trwałego).

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 z późn. zm.), podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Jednocześnie, w świetle art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z zestawienia powyższych przepisów wynika, że budynki, które:

a) są trwale związane z gruntem i sklasyfikowane w rodzaju 103 lub 109 KŚT,

b) były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik prze co najmniej 5 lat - mogą być amortyzowane stawką 33,33%.

Wyżej nakreślone przesłanki są spełnione w odniesieniu do Budynku. Budynek stanowi środek trwały, który spełnia wyżej nakreślone przesłanki, co uzasadnia Pani poniżej:

Ad. a) - Klasyfikacja do rodzaju 103 KŚT

Przedmiotowy Budynek jest klasyfikowany do rodzaju 103 KŚT - budynki handlowo-usługowe.

W świetle wyjaśnień KŚT: Budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki sklasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Jednocześnie, "Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych."

W budynku ponad połowa całkowitej powierzchni ma przeznaczenie niemieszkalne. W związku z tym, Budynek jest sklasyfikowany do podgrupy Budynki niemieszkalne według KŚT.

Jednocześnie, z podgrupy 10 najbardziej odpowiadającym rodzajem dla budynku jest rodzaj 103 budynki handlowo-usługowe. Zgodnie z wytycznymi KŚT "O zaliczeniu budynku (lub lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie". Budynek będzie przeznaczony do prowadzenia działalności w zakresie handlu i usług (m.in. poprzez osobne wejścia do lokali położonych w suterenach bezpośrednio z podwórka, nieprzechodnie pokoje przeznaczone do wynajmu na potrzeby świadczenia usług na I piętrze, osobne subliczniki energii elektrycznej zamontowane do poszczególnych pomieszczeń przeznaczonych do wynajmu). Wynajem pomieszczeń mieszkalnych również można stwierdzić, że będzie pełnił funkcję usługową (wynajem mieszkania stanowi usługę). W związku z powyższym, odpowiednia klasyfikacja KŚT dla budynku to 103 KŚT. Taką klasyfikację potwierdza również interpretacja uzyskana z Głównego Urzędu Statystycznego.

Ad b) - wykorzystanie Budynku przed jego nabyciem przez Panią

Budynek był wykorzystywany przez okres powyżej 5 lat przed jego nabyciem przez Panią. Nie dysponuje Pani dokładną datą rozpoczęcia użytkowania budynku, jednak zgodnie z otrzymanymi informacjami był on wykorzystywany przez okres kilkudziesięciu lat na potrzeby mieszkaniowe oraz na potrzeby wynajmu na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (mieścił się w nim sklep i serwis pieców grzewczych, naprawa sprzętu RTV, laboratorium lub również inne).

W związku z powyższym druga przesłanka jest także spełniona.

Nie znajdują również zastosowania wyłączenia z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych przewidziane w art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności, zgodnie z pkt 2 ww. przepisu, nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych od budynków mieszkalnych oraz lokali mieszkalnych stanowiących osobną nieruchomość. Budynek nie stanowi budynku mieszkalnego, gdyż ponad połowa jego powierzchni użytkowej jest przeznaczona na potrzeby niemieszkalne. Nie wydzielono w nim również osobnej własności lokali, zatem brak jest w nim lokali mieszkalnych stanowiących osobną nieruchomość.

Biorąc powyższe pod uwagę, ma Pani prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Budynku z zastosowaniem 33% stawki amortyzacyjnej.

Ad. 2.

Przysługiwało/będzie przysługiwać Pani prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej Budynku, tj. nie znajdzie zastosowania proporcja, o której mowa w art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych.

Jednocześnie, w świetle 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości lub lokalu użytkowego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowana lub wydzierżawiana, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości lub lokalu.

W Pani sytuacji, Budynek jest przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej w całości, tj. albo bezpośrednio na potrzeby prowadzenia własnej działalności gospodarczej (w postaci kancelarii adwokackiej) albo na potrzeby wynajmu pomieszczeń w Budynku (w tym zakresie w PKD jest zawarty kod 68.20.Z - Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi - właśnie w związku z wynajmem pomieszczeń w Budynku, który jest wprowadzony do prowadzonej przez Panią ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych).

Od dnia wprowadzenia Budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wystąpiły okresy (jak również będą występowały w przyszłości), w których nie wszystkie pomieszczenia w Budynku były faktycznie wynajmowane - m.in. ze względu na brak (poszukiwanie najemców), prowadzenie prac remontowych w Budynku (zwłaszcza w okresie bezpośrednio po wprowadzeniu Budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych trwały prace remontowe opisane w stanie faktycznym). Tym niemniej, cały czas - również w okresie remontu, czy też braku najemców - podejmuje Pani działania mające na celu pozyskanie najemców, a Budynek jest przeznaczony na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej. Podejmowane prace remontowe, czy też okresy bez najemców są naturalną konsekwencją prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wynajmu pomieszczeń - i zarazem jej nieodzowną częścią.

W związku z powyższym, w Pani sytuacji nie znajdzie zastosowania konieczność ustalenia proporcji, o której mowa w art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten mówi o sytuacji, w której "nieruchomości lub lokale użytkowe nie są wykorzystywane do prowadzenia działalności", co nie znajduje zastosowania w Pani sytuacji. Budynek jest bowiem w całości wykorzystywany do prowadzenia działalności - wykorzystanie to może też polegać na konieczności prowadzenia remontu lub poszukiwania najemców. W tych okresach Budynek, w Pani ocenie, też jest wykorzystywany na potrzeby prowadzenia działalności - wykorzystywaniem budynku może być bowiem w szczególności:

- prowadzenie w nim prac remontowych potrzebnych w celu pozyskania nowych najemców/uzyskania atrakcyjniejszych przychodów, czy też

- poszukiwanie najemców (pomieszczenia muszą być bowiem prezentowane najemcom).

W Pani ocenie, przepis art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie w sytuacji, w której:

- część budynku lub lokalu jest wykorzystywana lub przeznaczona na potrzeby prowadzenia działalności, a część na potrzeby osobiste podatnika (np. w sytuacji w której podatnik mieszka w budynku i wynajmuje w nim lokale na potrzeby działalności lub sam prowadzi działalność tylko w części budynku),

- podatnik trwale nie ma zamiaru wykorzystywać części budynku na potrzeby działalności gospodarczej.

Przedmiotowe sytuacje nie występują natomiast w Pani przypadku - wykorzystuje Pani bowiem cały Budynek na potrzeby prowadzonej działalności (w szczególności nie korzysta z niego na potrzeby prywatne, zaś pomieszczenia w Budynku pozostają do wynajęcia).

Podsumowując, przysługiwało/będzie przysługiwać Pani prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej Budynku, tj. nie znajdzie zastosowania proporcja, o której mowa w art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 3.

W Pani ocenie, wydatki związane z wymianą istniejącej instalacji elektrycznej, wymianą i rozprowadzeniem sieci centralnego ogrzewania oraz zakupem grzejników, wykonaniem sufitów podwieszanych oraz ścianek działowych, gipsowaniem ścian, położeniem gładzi, wymianę istniejącej posadzki, ułożeniem płytek i paneli na wylewkach naliczone po dniu wprowadzenia Budynku do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nie powiększają wartości początkowej Budynku lecz mogą być zaliczone/będą mogły być zaliczone do kosztów podatkowych w okresie, w którym zostały poniesione.

W świetle art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie. Jednocześnie, środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Jeżeli ww. przesłanki nie znajdują zastosowania, wydatki można Naliczyć do kosztów podatkowych jednorazowo, na zasadach wynikających z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w sytuacji remontu.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy - mając na uwadze słownikowe znaczenie tego pojęcia - stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r. poz. 2351 z późn. zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej.

Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont, a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z treści art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani z żadnego innego przepisu nie wynika by prowadzenie w budynku prac budowlanych wykluczało możliwości zaliczenia części z nich, jako prac remontowych, a części, jako prac modernizacyjnych.

Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa " (...) wszelkiego typu prace, które mają na celu tylko i wyłącznie wymianę zużytych elementów obiektu lub doprowadzenie ich do stanu pierwotnego, należy każdorazowo traktować, jako prace remontowe, nawet w sytuacji, gdy wykonywane są w ramach większego przedsięwzięcia o charakterze inwestycji, obok robót wprowadzających do danego obiektu nowe rozwiązania" (wyrok WSA w Gdańsku sygn. akt I SA/Gd 458/05).

Ponadto w wyroku z 10 września 1998 r., sygn. akt SA/Sz 2166/97, dotyczącym przystosowania lokalu do wykorzystania w innym celu stwierdzono: "Część jednak prac wykonanych w tym obiekcie mogła być podyktowana jego stanem technicznym i wtedy wydatki poniesione na remont czy bieżącą konserwację należy zakwalifikować w całości, jako koszty uzyskania przychodów".

Natomiast, w wyroku z 21 maja 1998 r., sygn. akt I SA/Gd 1151/97, NSA stwierdził m.in. że: "Ocena znaczenia dla potrzeb wymiaru podatku dochodowego wydatków podatnika na prace remontowo-budowlane wykonywane w obiekcie budowlanym musi uwzględniać zróżnicowanie takich prac w poszczególnych częściach obiektu. Nie można bowiem poprzez niewątpliwie inwestycyjny/zwiększający wartość środka trwałego/charakter robót wykonanych w części budynku nadawać robotom wykonanym w innej części taki sam charakter, jeśli z kolei były to zwykle prace remontowe typu malowanie, czy tapetowanie ścian, naprawy stolarki, itp." Potwierdzają to inne orzeczenia, np. wyrok WSA w Gdańsku sygn. akt I SA/Gd 1813/98, wyrok WSA w Bydgoszczy sygn. akt I SA/Bd 664/06, wyrok WSA w Olsztynie sygn. akt I SA/Ol 113/10, wyrok NSA sygn. akt I SA/Gd 1362/12.

Mając na względzie powyższe, przedstawione w pytaniu wydatki, związane z wymianą istniejącej instalacji elektrycznej, wymianą i rozprowadzeniem sieci centralnego ogrzewania oraz zakupem grzejników, wykonaniem sufitów podwieszanych oraz ścianek działowych, gipsowaniem ścian, położeniem gładzi, ułożeniem płytek i paneli na wylewkach naliczone po dniu wprowadzenia Budynku do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nie będą powiększały wartości początkowej Budynku, lecz mogą być zaliczone do kosztów podatkowych w okresie, w którym zostały poniesione. Wyżej określone prace będą polegały na wymianie elementów zużytych elementami o spełniającymi podobne funkcje. Oczywiście, nowe elementy będą charakteryzowały się lepszymi parametrami od dotychczas stosowanych (tym niemniej, trudno zakładać, aby w ramach remontu zasadne, czy nawet możliwe było stosowanie identycznych materiałów jak poprzednio zainstalowane w budynku).

Tożsame podejście znajduje również potwierdzenie na gruncie interpretacji podatkowych, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 3 czerwca 2014 r., Nr IBPBI/2/423-548/14/AP uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym: "koszty związane z takimi czynnościami jak remont elewacji zewnętrznej, wymiana stropów wraz z wylewkami, wymiana tynków wewnętrznych, odtworzenie parapetów, wymiana okien na takie same, wymiana izolacji pionowych i poziomych budynku, remont schodów wewnętrznych, wymiana istniejących podłóg i posadzek, uzupełnienie ubytków w fundamentach i ich osuszenie, remont istniejących ciągów wentylacyjnych i kominów, renowacja balkonów i balustrad zewnętrznych, są wydatkami na remont i w związku z tym powinny być wliczane w bieżące koszty działalności (dalej zwane "pracami"). Prace te będą polegać na wymianie elementów zużytych elementami o podobnych funkcjach i właściwościach i ich istota mieści się w pełni pod pojęciem remontu, zgodnie z art. 3 pkt 8 upb. Z drugiej strony nie stanowią one ulepszenia w rozumieniu art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p."

Podsumowując, wydatki związane z wymianą istniejącej instalacji elektrycznej, wymianą i rozprowadzeniem sieci centralnego ogrzewania oraz zakupem grzejników, wykonaniem sufitów podwieszanych oraz ścianek działowych, gipsowaniem ścian, położeniem gładzi, ułożeniem płytek i paneli na wylewkach, naliczone po dniu wprowadzenia Budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie powiększają wartości początkowej Budynku, lecz mogą być/będą mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych w okresie, w którym zostały poniesione.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny Pani stanowiska.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonaliśmy wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe są zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzamy postępowania dowodowego, lecz opieramy się jedynie na stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przedstawionych we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Panią klasyfikacji, jako że nie dokonujemy interpretacji

co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jesteśmy więc właściwi do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować wskazany przez Panią budynek.

Zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Jeżeli zatem opisany we wniosku budynek wskazany przez Panią jako niemieszkalny błędnie został przez Panią sklasyfikowany, to opisany we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe nie będzie zgodne ze stanem rzeczywistym, wówczas interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Końcowo wskazać należy także, że przeanalizowaliśmy powołane przez Panią we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych oraz interpretację indywidualną. Zauważyć należy, że dotyczą one indywidualnych spraw innych podmiotów w innych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych oraz prawnych niż przedstawione we wniosku i tylko w tych sprawach są wiążące.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

* Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

* Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako: "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

* w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

* w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 z późn. zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, który stanowi:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.