Rogoziński Dawid, Finansowanie ubezpieczeń w ramach udzielonego kredytu z uwzględnieniem regulacji prawa ochrony konsumentów

Zgodnie z art. 93 ustawy z 29.08.1997 r. – Prawo bankowe – dalej pr. bank. – bank może w celu zabezpieczenia wierzytelności wynikających m.in. z umowy kredytu bądź też umowy pożyczki udzielonej w ramach prowadzonej działalności (jako czynności bankowych) wykorzystywać instrumenty przewidziane w ustawie z 23.04.1964 r. – Kodeks cywilny – dalej k.c., a w ich ramach umowę ubezpieczenia (zarówno osobowego, jak i majątkowego). Potwierdzają to również regulacje z zakresu ochrony praw konsumentów, zaliczające koszty związane z utrzymywaniem ubezpieczeń spłaty kredytu do całkowitego kosztu kredytu (zob. art. 30 ust. 1 pkt 14 ustawy z 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim – dalej u.k.k. – oraz art. 29 ust. 1 pkt 4 ustawy z 23.03.2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami – dalej u.k.h.). Szerokie możliwości związane zarazem z wykorzystaniem instytucji ubezpieczenia dla zabezpieczenia spłaty kredytu nie ograniczają się tylko do potencjalnego łączenia przez bank roli dystrybutora i uprawnionego z umowy ubezpieczenia, ale prowadzą również do przyjęcia szeregu metodyk finansowania kosztów związanych z ustanowieniem ochrony ubezpieczeniowej. Celem niniejszego komentarza jest konfrontacja spotykanych w obrocie praktyk w tym zakresie ze zmianami normatywnymi związanymi z wejściem w życie ustawy z 15.12.2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń – dalej u.d.u., jak też wyłaniającymi się z orzecznictwa krajowego i europejskiego dyrektywami wykładni prawa ochrony konsumentów na rynku finansowym.