Art. 37. - Zaopatrzenie emerytalne żołnierzy zawodowych i ich rodzin.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1983.29.139 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1993 r.

Art.  37.

1. Renciście, którego inwalidztwo powstało wskutek wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą wojskową, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze, uprawnionemu do emerytury przewidzianej w niniejszej ustawie lub w innych przepisach, wypłaca się w zależności od jego wyboru:

1) rentę inwalidzką powiększoną o połowę emerytury albo

2) emeryturę powiększoną o połowę renty inwalidzkiej.

1a. 19 Wysokość emerytur i rent powiększonych, o których mowa w ust. 1, przy zbiegu świadczeń wojskowych lub milicyjnych, nie może przekraczać wraz z dodatkami, z wyłączeniem dodatku rodzinnego i dodatku pielęgnacyjnego:

1) dla inwalidów I grupy - 120%,

2) dla inwalidów II grupy - 110%

3) dla inwalidów III grupy - 100 %

- podstawy ich wymiaru.

2. W razie zbiegu uprawnień do emerytury lub renty inwalidzkiej przewidzianych w niniejszej ustawie z prawem do emerytury lub renty przewidzianych w innych przepisach, z tytułu których przysługuje powiększenie emerytury lub renty - powiększenie to przysługuje tylko z tytułu jednej emerytury albo renty, a mianowicie wyższe lub wybrane przez zainteresowanego.

3. Renciście uprawnionemu do emerytury, pobierającemu świadczenia, o których mowa w ust. 1, nie przysługuje dodatek do emerytury określony w art. 36.

¹⁹ Art. 37 ust. 1^a dodany przez art. 11 pkt 7 ustawy z dnia 24 maja 1990 r. o zmianie niektórych przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym (Dz.U.90.36.206) z dniem 1 stycznia 1990 r.