W jaki sposób przepisy prawa regulują kwestię dowozu niepełnosprawnych dorosłych osób do placówek typu ŚDS?

Do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej zwróciła się rodzina z prośbą o pomoc w zorganizowaniu pomocy w dowożeniu niepełnosprawnego syna do Środowiskowego Domu Samopomocy.

Dom znajduje się w sąsiedniej gminie i swoim zasięgiem obejmuje cały powiat. Rodzina mieszka na wsi oddalonej od ŚDS o około 30 km. Na tej trasie brak połączeń autobusowych. Rodzina nie jest zamożna, ale dochód obliczony zgodnie z ustawą o pomocy społecznej kilkukrotnie przekracza kryterium dochodowe, uprawniające do skorzystania ze świadczeń z pomocy społecznej. Nasz Ośrodek nie dysponuje samochodem służbowym i nie ma środków finansowych, aby go zakupić. Poza finansami nie widzimy też takiej możliwości prawnej, aby OPS mógł zakupić taki samochód.

Nawiązaliśmy kontakt z ŚDS. Dysponuje on samochodem, ale tylko jednym, który zapewnia dojazd niepełnosprawnym z zupełnie innego kierunku powiatu i nie jest w stanie zwiększyć liczby kursów. Odesłano nas do PCPR, który jednak stwierdził, że nie ma takich możliwości i kazał się udać do gminy. W sąsiedniej gminie problem ten rozwiązano w ten sposób, że niepełnosprawne osoby dowozi Zespół Administracyjny Obsługi Placówek Oświatowych. W naszej gminie nie ma takiej możliwości. Poinformowano nas, że ZAPO dysponuje jedynym samochodem, w którym wszystkie miejsca są zajęte przez niepełnosprawne nieletnie dzieci, którym gmina ma obowiązek zapewnić dojazd. Bardzo byśmy chcieli pomóc wspomnianej rodzinie. Niedawno zmarła matka niepełnosprawnego chłopaka. Dla jego rozwoju, terapii bardzo wskazany jest pobyt w ŚDS.

W jaki sposób przepisy prawa regulują kwestię dowozu niepełnosprawnych dorosłych osób do placówek typu ŚDS?

Czy w oparciu o obwiązujące przepisy Ośrodek Pomocy Społecznej może pomóc rodzinie w jakiś sposób?