Kiedy pracodawca ma obowiązek wypłaty zadośćuczynienia pracownikowi za doznany uszczerbek niemajątkowy?

Pracownik pozostawał w stosunku pracy, ale nie świadczył pracy z powodu braku zaświadczenia lekarza medycyny pracy. Pracownik przebywał na zwolnieniu lekarskim do 30.09.2019 r. Pracodawca oczekiwał na decyzję organu rentowego o nabyciu prawa do renty, o którą wnioskował pracownik. W lutym 2020 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny wydał decyzję o chorobie zawodowej. Ponieważ pracownik w pierwszym kwartale 2020 r. nie uzyskał prawa do renty, z dniem 31.03.2020 r. pracodawca zwolnił go w trybie art. 53 par. 1 pkt a. Zakład pracy nie dokonał żadnych czynności, ponieważ pracownik nie świadczył pracy. Po otrzymaniu rozwiązania umowy o pracę były pracownik wniósł o wypłatę na jego rzecz zadośćuczynienia za doznany uszczerbek niemajątkowy w trybie art. 445 par. 1 k.c. za stwierdzoną chorobę zawodową oraz o spełnienie obowiązku wynikającego z art. 23 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (wpłaty na PFRON w wysokości piętnastokrotnego przeciętnego wynagrodzenia za pracownika). Zdaniem pracodawcy rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z przyczyny niedopuszczenia pracownika do pracy przez lekarza medycyny pracy. Jednocześnie pracownik nie świadczył pracy od IX 2019 r. i nie otrzymywał wynagrodzenia za pracę, w związku z tym żądanie uznano za bezzasadne.

Czy pracodawca miał obowiązek wypłaty zadośćuczynienia za doznany uszczerbek niemajątkowy w trybie art. 445 par. 1 k.c. za stwierdzoną chorobę zawodową oraz musiał spełnić obowiązek wynikający z art. 23 ustawy o rehabilitacji zawodowej ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (wpłaty na PFRON w wysokości piętnastokrotnego przeciętnego wynagrodzenia za pracownika)?