Jak zinterpretować pojęcie "kondygnacja" według regulacji starego i nowego prawa budowlanego?

Jaka jest interpretacja sytuacji takiej, że "dawno temu" w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zdefiniowano wysokość budynków (liczbę kondygnacji) wg starego prawa budowlanego (czyli określono to jako liczbę kondygnacji nadziemnych bez poddasza)?

Wg takiej definicji zapis w planie "budynek trzykondygnacyjny z poddaszem użytkowym" oznacza wg dzisiejszej definicji z prawa budowlanego budynek czterokondygnacyjny "plus", gdzie "plus" to dowolna liczba kondygnacji podziemnych, a cztery kondygnacje to odpowiednio parter, I, II i III piętro oraz poddasze użytkowe.

Niestety, w miejscowym planie nie zdefiniowano szczegółowo, co rozumie się przez kondygnację a tylko użyto słowa "kondygnacja" na zasadzie ogólnego domysłu, że jest to to samo, co wówczas zdefiniowane było w prawie budowlanym. Prawo budowlane uległo zmianie (kondygnacja podziemna jest obecnie kondygnacją zaliczającą się do liczby kondygnacji budynku, podobnie poddasze, choćby nieużytkowe) a zapisy w miejscowym planie pozostały.

Doprowadza to do absurdalnych sytuacji, ponieważ część starostów interpretuje to wg obecnej definicji z prawa budowlanego. Wobec tego na tym samym osiedlu budynki wzniesione wg ustaleń tego samego miejscowego planu przed i po nowelizacji prawa budowlanego różnią się i to drastycznie liczbą kondygnacji - dla opisywanego wyżej zapisu (trzykondygnacyjny budynek z użytkowym poddaszem) zamiast piwnicy, parteru, I, II i III piętra oraz użytkowego poddasza można wznieść budynek niepodpiwniczony z III trzema kondygnacjami nadziemnymi (w tym ewentualne poddasze) lub budynek podpiwniczony z odpowiednio dwiema kondygnacjami nadziemnymi. Jest to oczywisty absurd.

Jak jednak dowieść tego na drodze prawnej?

Podkreślam brak definicji "kondygnacji" w przedmiotowym planie zagospodarowania przestrzennego, a także brak odniesienia, że za "kondygnację" rozumie się kondygnację wg definicji z prawa budowlanego (ówczesnego).