Jak wyceniać zapasy produkcji niezakończonej na dzień bilansowy?

Spółka produkuje zawory i inne wyroby. Zapasy produkcji niezakończonej na dzień bilansowy wycenia się na podstawie przeprowadzonej w trakcie inwentaryzacji oceny stopnia zaawansowania robót w następujący sposób: ustala się planowany koszt wytworzenia 1 szt. wyrobu, przed przyjęciem sztuk wykonanych do magazynu na poziomie technicznego kosztu wytworzenia. Poszczególne pozycje kosztu kalkuluje się na podstawie dokumentacji konstrukcyjno-technologicznej, z której wynikają takie dane jak: ilość potrzebnych materiałów, ilość godzin pracy koniecznych do wykonania jednej sztuki wyrobu lub półfabrykatu itp.

Techniczny koszt wytworzenia obejmuje koszty bezpośrednie w postaci: materiałów wg aktualnych cen zakupu, półfabrykatów z własnej produkcji wg aktualnych cen ewidencyjnych, usług obcych wg aktualnych cen zakupu, robocizny bezpośredniej wg aktualnych stawek płacowych, narzutów ZUS, innych kosztów gdzie ich poniesienie jest konieczne do wykonania zlecenia, oraz koszty pośrednie odnoszone narzutem procentowym do robocizny bezpośredniej. Narzut kosztów pośrednich (wydziałowych) stosowany do kalkulacji kosztu planowanego jest średnią arytmetyczną narzutów z poprzednich pełnych kwartałów danego roku. Miesięczny poziom narzutów kosztów wydziałowych określany jest poprzez porównanie sumy kosztów dla danego miejsca powstawania oraz robocizny bezpośredniej pochodzącej z tego MPK. Koszt ten pomnożony przez ilość sztuk pozostających w robotach w toku oraz przez procent zaawansowania robót wynikający z inwentaryzacji stanowi wartość produkcji w toku. Wycenioną wartość produkcji w toku porównuje się z wartością wynikającą z ewidencji, a nadwyżkę kosztu rzeczywistego nad planowanym wyksięgowuje się w ciężar kosztów wytworzenia. Salda kredytowe wynikające z ewidencji (koszt planowany sztuk zdanych jest wyższy od kosztu rzeczywistego na zleceniu) wyksięgowuje się na konto odchyleń od cen ewidencyjnych.

Czy postępowanie spółki jest prawidłowe na 31 grudnia?