Jak prawidłowo dokumentować zastosowanie przymusu bezpośredniego u osoby z zaburzeniami psychicznymi?

Art. 18 ust. 2 ustawy z 19.08.1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz.U. z 2017 r. poz. 882) - dalej u.o.z.p., stanowi, że o zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje lekarz, (..). Jeżeli jednak nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje i nadzoruje osobiście jego wykonanie pielęgniarka, która jest obowiązana niezwłocznie zawiadomić o tym lekarza. Natomiast art. 18a. ust. 6 u.o.z.p. wskazuje, że jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego (i tu wymienia się tylko dwie formy) w formie unieruchomienia lub izolacji decyduje i nadzoruje osobiście jego wykonanie pielęgniarka, zawiadamiając o tym niezwłocznie lekarza.

Czy zatem art. 18a u.o.z.p. stanowi przepis szczególny w odniesieniu zasady określonej w art. 18 u.o.z.p. i w przypadku zastosowania przytrzymania i przymusowego zastosowania leków nie jest wymagane odnotowywanie w dokumentacji medycznej (a jeżeli tak to kto jego dokonuje) i uzyskanie zgody lekarza na zastosowanie powyższych form przymusu bezpośredniego i wystarczy sama decyzja pielęgniarki?

Jakie są uwarunkowania prawne stosowania tych dwóch form przymusu bezpośredniego skoro są wyraźnie wskazane w art. 18a u.o.z.p., skoro wcześniej w art. 18 u.o.z.p. została wyrażona zasada ogólna dla wszystkich form przymusu bezpośredniego?