Jak poprawnie podać powierzchnię lokali mieszkalnych na etapie projektowania?

Pytanie dotyczy sposobu liczenia powierzchni lokali mieszkalnych w świetle rozbieżności pomiędzy zapisami ustaw i rozporządzeń. W rozporządzeniu w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego oraz w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, podany jest następujący sposób liczenia: b) powierzchnię pomieszczeń lub ich części o wysokości w świetle równej lub większej od 2,20 m należy zaliczać do obliczeń w 100%, o wysokości równej lub większej od 1,40 m, lecz mniejszej od 2,20 m - w 50%, natomiast o wysokości mniejszej od 1,40 m pomija się całkowicie. W normie PN-ISO 9836:2015-12P powierzchnie obliczamy po podłodze i 100% zaliczamy do powierzchni użytkowej, ale jeżeli występują do wysokości 2,40 m takie elementy jak np. połacie dachowe w obrębie poddaszy, to część kondygnacji jest powierzchnią nieużytkową budynku ze względów funkcjonalnych i podajemy w rozbiciu na powierzchnię dostępną i nieużyteczną.

Jak poprawnie podać powierzchnię lokali mieszkalnych na etapie projektowania?

Jak poprawnie podać powierzchnię lokali mieszkalnych po wybudowaniu przy inwentaryzowaniu zwłaszcza, gdy chcemy sporządzić opracowanie do samodzielności lokali?

Przyjmując, że podajemy zgodnie z normą, to jaką powierzchnie sprzedaje deweloper, tj. użytkową łącznie całego lokalu, a więc zarówno dostępną, jak i nieużyteczną?

Czy istnieje w tej kwestii jakaś oficjalna wykładnia prawna?