Jak należy rozstrzygać problemy związane z praktyką stwierdzania zgonu w przypadku uzasadnionego podejrzenia zgonu pacjenta w odniesieniu do zespołu ratownictwa oraz lekarza wezwanego do nagłego zdarzenia w obliczu obowiązujących regulacji prawnych?

Od czasu zmian w systemie ratownictwa medycznego nastąpiła też zmiana podejścia dyspozytorów karetek w odniesieniu do sytuacji, kiedy istnieje uzasadnione podejrzenie zgonu pacjenta. Lekarze rodzinni obciążani są wtedy obowiązkiem udania się na miejsce przebywania zwłok, wykonania oględzin, stwierdzenia zgonu, wypisania dokumentacji, w tym karty zgonu. W sytuacji odmowy przyjazdu zespołu pogotowia, niezależnie czy pacjent znajduje się na liście danego lekarza rodzinnego czy nie, przerzuca się obowiązek stwierdzenia zgonu właśnie na lekarzy rodzinnych.

Postępowanie takie ma miejsce, kiedy zwłoki znajdują się w domu, w miejscu publicznym, nie wyłączając przypadków gdzie istnieje prawdopodobieństwo samobójstwa (powieszenie) lub nie można wykluczyć udziału osób trzecich. W wielu takich sytuacjach powiadomiona o zdarzeniu Policja wzywa lekarza rodzinnego cedując na niego zadania medyka sądowego (telefonicznie powiadomiony prokurator odstępuje od prowadzenia postępowania).

Czy zespół pogotowia może odmówić wyjazdu, kiedy wzywający podejrzewa zgon?

Czy może się opierać na ocenie laika? Jak ma się zachować lekarz rodzinny w takich sytuacjach?

Uregulowania prawne dotyczące zagadnienia są bardzo stare i w małym stopniu przydatne. Kryteria odległości (4 km), czasowe (12 godz.), choroba lekarza, kontakt z pacjentem w ostatnich 30 dniach są w różny sposób interpretowane.

Czy można zostawić pacjentów przed gabinetem i jechać do zgonu, bo właśnie przyjechała Policja i nie może czekać?

Czy ustawa o ubezpieczeniu w NFZ nakłada również obowiązek na lekarza ubezpieczenia dokonania czynności administracyjno-prawnych w stosunku do zmarłego?