Czy wykorzystanie przez pracownika własnych pieniędzy jest opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Czy nasze stanowisko, że nie występuje tu pożyczka w myśl ustawy o PCC jest prawidłowe?

Polska sp. z o.o., której 100% udziałowcem jest spółka belgijska, zatrudnia na umowę o pracę dyrektora generalnego (dalej X). X jest również udziałowcem spółki belgijskiej. Od roku 2013 X regularnie dokonuje zakupów różnego rodzaju materiałów z własnych środków pieniężnych. Wszystkie wydatki są udokumentowane fakturami i rachunkami wystawionymi na spółkę. Spółka do tej pory uregulowała tylko część zobowiązań względem X. Tym samym saldo zobowiązania spółki względem X obecnie wynosi ponad 60 tys. zł. Wszystkie nierozliczone zakupy dokonane przez X stanowią zobowiązanie spółki i są wykazywane jako zobowiązanie względem pracownika.

Wg nas nie można tu mówić o pożyczce wg ustawy PCC art. 1 ust. 1 pkt. lit. b). Pomiędzy spółką a X nie ma bowiem żadnej umowy pożyczki, a same zdarzenia choć literalnie wyczerpują wg nas definicję pożyczki wg art. 720 par. 1 KC, to przez wzgląd na wypracowany przez praktykę gospodarczą mechanizm działania, w którym bardzo często pracownicy dokonują zakupu na rzecz spółki z własnych środków, a następnie rozliczają się z dokonanych zakupów i otrzymują zwrot (od czego nie odprowadza się podatku PCC), zakładamy, że nie występuje tu pożyczka.

Środki są należne pracownikowi z tytułu dokonanych przez niego zakupów i spółka musi z tego tytułu dokonać zwrotu. Ma to nastąpić domyślnie w najbliższej przyszłości. Ustawa o PCC nie precyzuje, czy w takich sytuacjach dochodzi do wystąpienia pożyczki (przesunięcie w czasie rozliczenia z pracownikiem) tym samym nie powinna znaleźć w tym przypadku zastosowania.