Czy wezwać wnuczkę wnioskującą o świadczenie pielęgnacyjne do przedstawienia oświadczeń dzieci o możliwościach pomocy matce?

Wnuczka złożyła wniosek o świadczenie pielęgnacyjne w związku z opieką nad babcią legitymująca się znacznym stopniem niepełnosprawności. Tutejszy organ odmówił przyznania ww. świadczenia z powodu niespełnienia warunku z art. 17 ust. 1b, tj. powstania niepełnosprawności przed 18 lub 25 rokiem życia. Wnioskodawczyni odwołała się od decyzji, którą następnie SKO uchyliło i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia. W swojej decyzji organ odwoławczy zaznaczył, aby przy ponownym rozpatrywaniu sprawy nie uwzględniać przepisu art. 17 ust. 1b ustawy  o świadczeniach rodzinnych w zw. z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 21.10.2014 r., sygn. akt K 38/13, ale uzupełnić materiał dowodowy, np. o wywiad środowiskowy stwierdzający fakt sprawowania opieki, aktywność zawodową wnioskodawczyni oraz możliwość sprawowania opieki przez dzieci. Możliwość nie tylko osobistą, ale również dostarczenie środków pieniężnych do zapewnienia opieki przez inne osoby. Z wywiadu wynika, że wnuczka faktycznie sprawuje opiekę, a babcia ma siedmioro dzieci, z których sześć pracuje (w tym trzy działalności gospodarcze, jedno gospodarstwo rolne, jedna praca za granicą, a jedno jest bezrobotne).

Jakie przyjąć dalsze postępowanie: czy wezwać wnuczkę do przedstawienia oświadczeń dzieci o możliwościach pomocy matce?

Czy organ ma sam ustalić ich adresy i wezwać do złożenia oświadczeń lub przeprowadzić rozprawę administracyjną?

Jaki będzie właściwy sposób postępowania?

Co zrobić w sytuacji, gdy jedno lub więcej dzieci odmówi wypowiedzi w tej sprawie (lub nie będzie mogło ze względu na pobyt za granicą)?