Czy przepis o możliwości wniesienia sprzeciwu jest praktycznie martwy?

Dot. zmiany w ustawie z 27.04.2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2019 r. poz. 1396) – dalej p.o.ś. wprowadzonej art. 31 ustawy z 16.04.2020 r. o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz.U. z 2020 r. poz. 695). W art. 152: b) po ust. 4b dodaje się ust. 4c w brzmieniu: "4c. Do rozpoczęcia eksploatacji instalacji lub urządzenia, o którym mowa w art. 122a ust. 1, zmienionego w sposób istotny lub będącego przenośnym wolnostojącym masztem antenowym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186, z późn. zm.) można przystąpić bezpośrednio po doręczeniu zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1. W przypadku gdy organ właściwy do przyjęcia zgłoszenia w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia wniesie sprzeciw w drodze decyzji w zakresie, o którym mowa w ust. 4a, prowadzący tę instalację lub użytkownik tego urządzenia wstrzymuje jego eksploatację". Dotychczas praktycznie jedyną przesłanką do wniesienia sprzeciwu zgodnie z art. 152 ust. 4a p.o.ś. było przekroczenie standardów jakości środowiska, co można było określić jedynie na podstawie analizy wyników pomiarów. Teraz zostaliśmy tego pozbawieni, więc praktycznie w przypadku nawet znaczącego podwyższenia mocy EIRP instalacji nie znamy skutków, które zostały wywołane w środowisku, które to skutki faktycznie pokazują wykonane zgodnie z określoną metodyką pomiary. Przepis o możliwości wniesienia sprzeciwu jest praktycznie martwy.

Czy to jest prawidłowe rozumowanie?

Co organ w takiej sytuacji może zrobić?

Wyniki pomiarów były też istotne w przypadku zapytań ludności - mając twarde dowody (wyniki pomiarów) mogliśmy wytłumaczyć faktyczny wpływ instalacji na ludzi i całe środowisko. Teraz nie mamy podstawowego narzędzia. A pomiary i tak są wykonywane, bo nigdzie nie widzę zdjęcia obowiązku przekazywania wyników do WIOŚ i Woj, Stacji Sanit.-Epidem.