Czy podmioty oferujące karty paliwowe świadczą tylko usługę finansową w postaci udzielenia kredytu, zwolnioną z VAT?

Proszę o wydanie opinii w oparciu o następujący stan faktyczny: podatnik VAT działający jako przewoźnik korzystał z kart paliwowych koncernu paliwowego udostępnionych mu przez spedytora nieposiadającego koncesji na obrót paliwem. Zgodnie z umową przewoźnik mógł je wykorzystywać wyłącznie do celów związanych ze zleconymi mu przewozami. Z tytułu korzystania z kart paliwowych przewoźnik płacił spedytorowi prowizję w wysokości 9% wartości wszystkich naliczonych transakcji "z tytułu kosztów administracyjnych". Spedytor fakturował przedmiotową należność (tj. cenę paliwa netto oraz opłaty drogowe netto powiększone o prowizję) jako sprzedaż paliwa opodatkowaną 23% stawką VAT. Następnie kompensował tą należność z wynagrodzeniem umownym przewoźnika. Po kilku latach od daty sprzedaży przewoźnik otrzymał od spedytora korekty fatury, w których sprzedawca dokonał zmiany stawki opodatkowania VAT "sprzedaży paliwa" z 23% na 0%, przy czym wartość netto została powiększona o 23% (e.g. z 77 zł netto plus 23 zł VAT na 100 zł netto plus 0 zł VAT). Spedytor powołał się przy tym na art. 135 ust, 1 lit. b dyrektywy 2006/12 (niemniej jednak w dalszym ciągu na fakturze sprzedaż widnieje jako "sprzedaż paliwa").

W związku z powyższym, proszę o wyjaśnienie, czy na gruncie art. 135 ust, 1 lit. b dyrektywy 2006/12 i w kontekście wyroku TSUE z 15.05.2019 r. - opisaną sprzedaż należy traktować jako dostawę paliwa opodatkowaną 23% stawką VAT, czy usługę finansową zwolnioną z tego podatku?

Czy w przypadku uznania, iż jest to usługa finansowa - czy spedytor dokonał poprawnej korekty faktur (netto-> netto + 23%)?

Czy przewoźnikowi przysługuje względem spedytora roszczenie o zwrot zapłaconego VAT?