Czy płatki i regranulat powstające w wyniku procesu odzysku, które nie spełniają wymagań technicznych, mogą utracić status odpadu?

Firma przewiduje prowadzenie procesów przetwarzania odpadów tworzyw sztucznych o kodzie 15 01 02 w ramach procesu odzysku oznaczonego we wniosku jako metoda R3. Z treści wniosku wynika, że realizowana technologia będzie obejmowała m.in. mycie odpadów, osuszanie, rozdrabnianie na młynie, a następnie uplastycznianie i tłoczenie. Efektem realizowanych procesów będą: płatki z tworzyw sztucznych i regranulat, które są sprzedawane dalszym firmom produkującym wyroby z tworzyw sztucznych. Na etapie prowadzonego postępowania pojawił się problem, czy wytwarzane w wyniku procesu odzysku płatki i regranulat mają status produktu lub półproduktu, czy też należy je nadal traktować jako odpady. W ramach prowadzonego postępowania wnioskujący odniósł się m.in. do wymogów określonych w art. 14 ustawy z 14.12.2012 r. o odpadach - dalej u.o. określających kryteria utraty statusu odpadów. O ile wnioskujący wykazał, iż ww. "produkty" spełniają warunki wynikające z art. 14 ust. 1 pkt 1 lit. a, b i d u.o., o tyle w odniesieniu do zapisów art. 14 ust. 1 pkt 1 lit. c u.o. wnioskujący sam wskazał, że brak jest przepisów lub norm, które określałyby stosowne wymagania do płatka i regranulatu, jako do produktu.

Czy w takiej sytuacji możliwe jest uznanie wytwarzanych materiałów w postaci płatka i regranulatu jako półprodukt lub produkt z odzysku (które nie mają już statusu odpadów)?

Czy też - z uwagi na niespełnianie wymogu z art. 14 ust. 1 pkt 1 lit. c u.o. - powinny one być nadal traktowane jako odpad?

Czy w takiej sytuacji zaproponowana przez wnioskodawcę metoda odzysku oznaczona symbolem R3 jest właściwa?