Czy organ I instancji winien przyznać świadczenie pielęgnacyjne w oparciu o wytyczne Sądu?

Emerytka sprawująca opiekę nad niepełnosprawną siostrą w 2021 r. złożyła wniosek o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.

Organ I instancji odmówił przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, SKO utrzymało w mocy decyzję, powołując się na fakt uprawnienia wnioskodawcy do emerytury. Pełnomocnik strony od niniejszej decyzji złożył odwołanie. Wojewódzki Sąd Administracyjny po rozpatrzeniu uchylił zaskarżoną decyzję SKO oraz poprzedzającą ją decyzję wydaną przez Burmistrza w 2021 r.

W treści wyroku jest zapis, iż organ rozpatrując wniosek powinien poinformować stronę o możliwości złożenia wniosku do ZUS w sprawie wstrzymania wypłaty emerytury. Zawieszenie emerytury skutkuje wstrzymaniem jej wypłaty, zatem według Sądu eliminuje się w ten sposób negatywną przesłankę wyłączającą nabycie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Nasz organ ponownie przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie, pracownik socjalny potwierdził w wywiadzie środowiskowym sprawowanie opieki nad niepełnosprawną siostrą i z uwagi na to wnioskodawczyni nie ma możliwości podjęcia zatrudnienia.

Sąd wskazał, że po pozytywnym zweryfikowaniu wszystkich kwestii związanych z tym, czy skarżącej przysługuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego (pomijając okoliczność pobierania emerytury), organ winien wezwać skarżącą do złożenia stosownych dokumentów (decyzję ZUS) umożliwiającą wypłatę świadczenia pielęgnacyjnego w pełnej wysokości, po czym w zależności od wykonania przez skarżącą nałożonego obowiązku, rozstrzygnąć sprawę.

Sąd orzekł o uchyleniu decyzji SKO oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, stwierdzając, że organy na skutek błędnej wykładni przepisu art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r., wadliwie przyjęły, że sama okoliczność prawa do emerytury wyklucza możliwość przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

Czy organ I instancji winien przyznać świadczenie pielęgnacyjne w oparciu o wytyczne Sądu?

Czy należy trzymać się ściśle ustawy i dać odmowę powołując się nadal na art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a?

Czy w owej sytuacji, organ I instancji winien przyznać świadczenie pielęgnacyjne w oparciu o wytyczne Sądu?

Czy należy trzymać się ściśle ustawy i dać odmowę, powołując się nadal na art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a (nabycie prawa do emerytury jest niezbywalne, jedynie jest możliwość zawieszenia wypłaty)?

Czy w tej sytuacji, można dać odmowę i dopiero SKO ewentualnie przyzna świadczenie pielęgnacyjne?

Jak poprawnie przeprowadzić postępowanie po uwzględnieniu wyroku Sądu?