Czy i jakie znaczenie dla udzielania świadczeń z zakresu opieki paliatywnej i hospicyjnej ma to, że schorzenie poddaje się leczeniu przyczynowemu?

W § 3 pkt 1 r.ś.g.o.p.h. widnieje zapis: świadczenia (...) to leczenie i opieka chorujących na NIEPODDAJĄCE SIĘ LECZENIU PRZYCZYNOWEMU (...) choroby. Natomiast w § 9 pkt 2 r.ś.g.o.p.h. czytamy, że warunkiem realizacji świadczeń gwarantowanych jest wskazanie medyczne, w szczególności fakt występowania jednostki chorobowej NIEROKUJĄCEJ NADZIEI NA WYLECZENIE. Określenie "niepoddające się leczeniu przyczynowemu" jest pojęciem węższym (podzbiorem) w stosunku do określenia "nierokujące nadziei na wyleczenie".

Które z powyższych określeń ww. rozporządzenia powinno być wiążące dla lekarza przy kwalifikacji pacjentów do opieki paliatywnej i hospicyjnej?

Czy opieka paliatywna i hospicyjna nad pacjentami, którzy nie rokują nadziei na wyleczenie, ale ich schorzenie nadal poddaje się leczeniu przyczynowemu (np. nie mają szans na powrót do zdrowia i są w trakcie chemioterapii) powinna być refundowana w ramach NFZ?