Czy faktycznie dokonane wypłaty dominującemu wspólnikowi spółki komandytowej, w kwocie przekraczającej umowny udział w zysku, należy potraktować jak pożyczki?

Nasza spółka komandytowa ma troje komandytariuszy – osoby fizyczne i jednego komplementariusza – spółkę z o.o. Udziały poszczególnych wspólników będących osobami fizycznymi w zysku spółki komandytowej ustalone zostały w umowie na równym poziomie, tj. po 33%. Spółka z o.o. posiada udział wynoszący 1%. Jeden ze wspólników będący komandytariuszem, wyraźnie dominujący nad pozostałymi charyzmą, samodzielnie de facto decyduje o sprawach finansowych spółki komandytowej. Faktyczna możliwość tego rodzaju wynika m.in. z okoliczności, iż wspólnik ten jest jedynym członkiem zarządu komplementariusza. Skutkiem dysponowania powyższymi kompetencjami ów wspólnik dokonuje podziału zysku wypracowanego przez spółkę komandytową w sposób odmienny, od uregulowań umownych, tj. z części przeznaczonej na wypłaty 90% wypłaca sobie, a po 5% pozostałym dwóm komandytariuszom. Spółka z o.o. na tę chwilę nie otrzymuje żadnych płatności tytułem udziału w zysku. Cały zysk wypracowany przez spółkę komandytową jest opodatkowywany u każdego ze wspólników w proporcji wynikającej z umowy spółki. Dokonywane wypłaty nie są w żaden sposób sankcjonowane jakąkolwiek uchwałą wspólników. Jedynie podejmowane po zakończeniu każdego roku obrachunkowego uchwały zgromadzenia wspólników w przedmiocie podziału zysku spółki wskazują łączną kwotę przeznaczoną na wypłaty pomiędzy wspólników, stanowiącą sumę dokonanych w trakcie roku płatności zaliczkowych dla wszystkich wspólników.

Czy fakt dokonywania wypłat na rzecz poszczególnych wspólników w stanie prawnym, kiedy spółka komandytowa nie była podatnikiem CIT, uzasadnia opodatkowanie dochodu każdego z nich od podstawy ustalonej na podstawie faktycznych wypłat, tj. z pominięciem proporcji wynikającej z umowy spółki?

Czy może jednak podstawa opodatkowania wykazana u każdego ze wspólników nie musi korelować z faktycznie dokonanymi wypłatami?