Bogusiak Marta, Złożenie wniosku o leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju

Złożenie wniosku o leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju

Procedura określa tryb uzyskiwania zgody Narodowego Funduszu Zdrowia na przeprowadzenie poza granicami kraju leczenia lub badań diagnostycznych, których nie przeprowadza się w kraju, z uwagi na niezbędność udzielenia takiego świadczenia w celu ratowania życia lub poprawy stanu zdrowia wnioskodawcy. Odnosi się ona do leczenia planowego i nie obejmuje stanów nagłych, wymagających natychmiastowego podjęcia czynności leczniczych w razie pobytu poza granicami kraju.

W praktyce niniejsza procedura utraciła na znaczeniu w związku z uchwaleniem unijnej dyrektywy o transgranicznej opiece medycznej.

Procedura traktuje o przepisach aktualnie nieobowiązujących. Opisana regulacja została uchylona w związku z wejściem w życie w dniu 25 października 2013 r. dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej, implementowanej mocą ustawy z dnia 10 października 2014 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw.

Procedura ma więc zastosowanie jedynie do leczenia przeprowadzonego przed dniem 25 października 2013 r.

W oparciu o art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) - dalej u.ś.o.z. Prezes Funduszu może na wniosek wnioskodawcy, jego przedstawiciela ustawowego lub małżonka, skierować wnioskodawcę do przeprowadzenia poza granicami kraju leczenia lub badań diagnostycznych, których nie przeprowadza się w kraju, kierując się niezbędnością udzielenia takiego świadczenia w celu ratowania życia lub poprawy stanu zdrowia wnioskodawcy.

W celu uzyskania zgody niezbędne jest wykazanie, że leczenie poza granicami umożliwi poprawę stanu zdrowia wnioskodawcy. Decydujące jest więc kryterium medyczne. Zgodnie z przyjętą w orzecznictwie tezą: „w świetle jednoznacznej, językowej wykładni wskazanego przepisu, nie wyklucza możliwości skierowania wnioskodawcy do przeprowadzenia leczenia za granicą sam fakt, iż określone badania przeprowadza się w kraju, lecz niezbędne jest wykazanie, że takie leczenie umożliwi poprawę stanu zdrowia wnioskodawcy” (por. wyrok NSA z dnia 20 października 2011 r., II GSK 1038/2010; wyrok NSA z dnia 31 sierpnia 2010 r., II GSK 760/10).

Wskazuje się również, że „przy udzielaniu zgody na leczenie poza granicami kraju (…) Prezes NFZ powinien uwzględniać rzeczywistą możliwość przeprowadzenia leczenia w kraju, a nie jedynie istnienie takiej możliwości w teorii” (wyrok NSA z dnia 17 listopada 2009 r., II GSK 168/09) - i tak przykładowo na realną możliwość uzyskania świadczenia wpływa czas oczekiwania na nie oraz ryzyko dla zdrowia pacjenta, jakie niesie za sobą czas oczekiwania.

W celu uzyskania zgody należy, przed rozpoczęciem leczenia, złożyć wniosek. Wniosek składa się na urzędowym formularzu E112. Formularz można uzyskać np. w oddziale Funduszu.

Wzór formularza E112 określa załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wniosku o leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju oraz pokrycie kosztów transportu (Dz. U. Nr 249, poz. 1867) - dalej r.w.l.