Dauter Bogusław, Zawieszenie postępowania z urzędu – obligatoryjne

Zawieszenie postępowania z urzędu – obligatoryjne

Instytucja zawieszenia postępowania sądowego polega na czasowym przerwaniu toku postępowania do momentu ustania przyczyny stanowiącej podstawę zawieszenia. Sąd zawiesza postępowanie z urzędu w przypadkach enumeratywnie wskazanych w art. 124 § 1 pkt 1–7 p.p.s.a. Przypadki te związane są z czasową niemożnością kontynuowania postępowania z przyczyn dotyczących stron postępowania albo osób umocowanych do działania w ich imieniu bądź też z postępowaniami innych organów bezpośrednio związanymi z przedmiotem sprawy zawisłej przed sądem administracyjnym. Potwierdzenie przez sąd informacji o zaistnieniu którejś z powyższych przesłanek obliguje go do niezwłocznego wydania postanowienia o zawieszeniu. Niewydanie postanowienia o zawieszeniu postępowania, mimo istnienia ku temu podstawy prawnej, może skutkować nieważnością postępowania (art. 183 § 2 pkt 2 i 5 p.p.s.a w odniesieniu do art. 124 § 1 pkt 1, 2, 3 p.p.s.a.) lub naruszeniem postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy w pozostałych przypadkach.

Wiedza o zaistnieniu jednej z przesłanek, o których mowa w art. 124 § 1 pkt 1 pkt 1–7 p.p.s.a. może być znana sądowi z urzędu lub pochodzić od strony.

Po powzięciu informacji o zaistnieniu powyższej przesłanki przewodniczący kieruje sprawę na posiedzenie niejawne celem podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia.