Tomczyk Aleksandra, Zawarcie umowy na czas określony w celu zastępstwa pracownika

Zawarcie umowy na czas określony w celu zastępstwa pracownika

Od dnia 22 lutego 2016 r. w polskim porządku prawnym obowiązuje umowa na czas określony zawierana w celu zastępstwa nieobecnego pracownika w trakcie jego usprawiedliwionej nieobecności. Uwzględniając specyfikę pracy w ramach tej umowy, ustawodawca zdecydował, że umowy na czas określony zawierane w celu zastępstwa nie podlegają limitom, jakie stosuje się wobec typowych umów terminowych.

Pracodawca podejmuje decyzje o zatrudnieniu pracownika na podstawie umowy na czas określony. Pracownik akceptuje zatrudnienie na podstawie umowy na czas określony. Od dnia 22 lutego 2016 r. przepis art. 25 k.p. wyróżnia trzy rodzaje umów, tj.:

– umowę na okres próbny,

– umowę na czas określony, w tym umowę na zastępstwo,

– umowę na czas nieokreślony.

Limitu 33 miesięcy i maksymalnie 3 umów na czas określony nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony:

– w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy.

– w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym.

Uwaga! Zastosowanie tego wyjątku będzie możliwe, jeżeli praca wykonywana przez pracownika na podstawie umowy terminowej rzeczywiście będzie związana z sezonowością, czym jest np. uzależnienie produkcji od pór roku.

– w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,

– w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie.

Uwaga!

Przez obiektywne powody należy rozumieć w szczególności precyzyjne i konkretne okoliczności charakteryzujące określoną działalność, a mogące wynikać zwłaszcza ze szczególnego charakteru zadań, dla wykonania których umowę zawarto (wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE (TSUE)).

Ważne!

Ograniczeń związanych z zawieraniem umowy na czas określony (3 umowy i 33 miesiące) nie stosuje się w przypadku przedłużenia umowy o pracę do dnia porodu zgodnie z art. 177 § 3 k.p.