Krajnik Szymon, Wzajemny akt oskarżenia w postępowaniu prywatnoskargowym

Wzajemny akt oskarżenia w postępowaniu prywatnoskargowym

Instytucja skargi wzajemnej stanowi reakcję ustawodawcy na zjawisko wzajemnego obrzucania się zarzutami przez strony konfliktu i daje możliwość ich jednoczesnego rozpoznania i osądzenia stron.

Oskarżony może wnieść prywatny akt oskarżenia aż do momentu rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej, przy czym - jak zauważa się w doktrynie - lege non distinguente, „możliwe będzie wniesienie prywatnego aktu oskarżenia w sytuacji, gdy rozprawa prowadzona będzie od początku, np. po jej odroczeniu, przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania, podjęciu postępowania w związku z ustaniem przyczyn uzasadniających jego zawieszenie” (D. Kala, Tryby szczególne w Kodeksie postępowania karnego w świetle poglądów prezentowanych w doktrynie i judykaturze, Toruń 2005, s. 95).

Sprawa zainicjowana wzajemnym aktem oskarżenia wniesionym po otwarciu przewodu sądowego zostanie rozpoznana w odrębnym postępowaniu.

Niedopuszczalne jest wniesienie oskarżenia wzajemnego w formie skargi, o której mowa w art. 488 § 1 k.p.k. W wypadku, gdy Policja przekaże do Sądu dwie przeciwne skargi, wówczas pierwsza z nich będzie pełnić rolę aktu oskarżenia, a oskarżonego, który wniósł skargę w terminie późniejszym należy pouczyć o możliwości wniesienia prywatnego, wzajemnego aktu oskarżenia

(R.A. Stefański, Komentarz do art. 497 Kodeksu postępowania karnego, teza 2; zob. też: T. Grzegorczyk, Komentarz do art. 497 Kodeksu postępowania karnego, teza 1; odmiennie J. Grajewski, Komentarz aktualizowany do art. 497, 498, 499 Kodeksu postępowania karnego, LEX, teza 3).