Przybysz Piotr, Występowanie do obcego państwa z wnioskiem o przeprowadzenie egzekucji należności pieniężnych lub dokonanie zabezpieczenia należności pieniężnych

Występowanie do obcego państwa z wnioskiem o przeprowadzenie egzekucji należności pieniężnych lub dokonanie zabezpieczenia należności pieniężnych

Rzeczpospolita Polska może występować do innych państw członkowskich Unii Europejskiej o udzielenie pomocy poprzez dochodzenie należności pieniężnych. Przepisy o dochodzeniu należności stosuje się odpowiednio do wniosku o zabezpieczenie należności (art. 66zl u.p.e.a.).

Przepisy obowiązujące w Rzeczypospolitej Polskiej mogą normować wyłącznie sposób postępowania polskich organów administracji publicznej, dlatego zawarta w ustawie regulacja dotycząca rozważanej problematyki nie może określać czynności organów obcego państwa. Należy jednak mieć na uwadze, że dyrektywa Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń - Dz.U.UE.L.2010.84.1) określa w jednolity sposób procedurę postępowania w sprawach udzielania pomocy, nie różnicując jej w zależności od tego, czy w sprawie chodzi o udzielenie pomocy obcemu państwu, czy o skorzystanie z pomocy obcego państwa.

Schemat procedury został opracowany przy założeniu, że w sprawach nieunormowanych w przepisach rozdziału 7 działu I ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji stosuje się postanowienia dyrektywy Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U.UE.L.2010.84.1).

Procedura wystąpienia do obcego państwa o dochodzenie należności pieniężnych jest inicjowana na wniosek wierzyciela do organu wnioskującego (ministra właściwego do spraw finansów publicznych).

Wniosek o dochodzenie należności pieniężnych może dotyczyć zarówno zobowiązanego oraz podmiotu zobowiązanego do uregulowania należności pieniężnych, jeżeli prawo Rzeczypospolitej Polskiej przewiduje odpowiedzialność innych osób za obowiązki zobowiązanego (art. 66m § 1 u.p.e.a.), jak i podmiotów, w których posiadaniu znajduje się mienie należące do zobowiązanego lub innego podmiotu odpowiedzialnego za uregulowanie należności (art. 66m § 2 u.p.e.a.).

Wnioskodawca wraz z wnioskiem dostarcza organowi wnioskującemu wszystkie dokumenty lub informacje potrzebne do skorzystania z pomocy obcego państwa (art. 66d § 4 u.p.e.a.).

Z mocy art. 66zl u.p.e.a. przepisy dotyczące dochodzenia należności pieniężnych stosuje się odpowiednio do wniosku o zabezpieczenie należności pieniężnych.

Wystąpienie do obcego państwa z wnioskiem o dochodzenie należności pieniężnych jest dopuszczalne wówczas, gdy zobowiązany nie kwestionuje należności albo nie kwestionuje postępowania egzekucyjnego wszczętego w celu wyegzekwowania tych należności i nie doszło w wyniku prowadzonej egzekucji do całkowitego zaspokojenia wierzyciela. Można jednakże wystąpić z wnioskiem o udzielenie pomocy pomimo zakwestionowania przez zobowiązanego postępowania egzekucyjnego, jeżeli kontynuowanie postępowania w tego rodzaju przypadkach jest dopuszczalne w świetle polskiego prawa (art. 66w § 1 u.p.e.a.).