Piaskowska Olga Maria, Wyrokowanie w sprawach ze stosunków między rodzicami a dziećmi

Wyrokowanie w sprawach ze stosunków między rodzicami a dziećmi

Sprawą ze stosunku między rodzicami a dziećmi jest sprawa o ustalenie macierzyństwa i o ustalenie ojcostwa, o zaprzeczenie macierzyństwa i o zaprzeczenie ojcostwa, o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa oraz o rozwiązanie przysposobienia.

Artykuły 453–458 k.p.c., regulujące postępowanie w sprawach z zakresu między rodzicami a dziećmi, jako przepisy szczególne w stosunku do ogólnych przepisów o procesie, wyłączają ich zastosowanie w zakresie obejmującym odrębną regulację. W kwestiach nieuregulowanych w przepisach odrębnych, stosuje się je odpowiednio, a więc przy uwzględnieniu charakteru i celu postępowania w sprawach ze stosunków między rodzicami a dziećmi oraz wynikających stąd różnic.

Przeprowadzenie rozprawy w sprawach z zakresu między rodzicami a dziećmi odbywa się według tych samych reguł, co w zwykłym postępowaniu cywilnym. Odrębności dotyczą, przede wszystkim, postępowania dowodowego.

Niedopuszczalne jest łączenie spraw ze stosunków między rodzicami a dziećmi z roszczeniami majątkowymi, podlegającymi na rozpoznaniu w postępowaniu zwykłym oraz w trybie nieprocesowym, z wyjątkiem roszczeń majątkowych dochodzonych jednocześnie z ustaleniem ojcostwa (art. 458 § 2 w zw. z art. 141 § 1, art. 143 k.r.o.).

Podlegające rozpoznaniu w postępowaniu odrębnym sprawy ze stosunków między rodzicami a dziećmi, należą do właściwości rzeczowej sądu rejonowego (art. 17 pkt 1 k.p.c.).

W sprawach o ustalenie ojcostwa i roszczenia z tym związane, w razie niewskazania w wyznaczonym terminie przez powoda lub wnioskodawcę prawidłowego adresu pozwanego lub uczestnika postępowania, przewodniczący, przed zarządzeniem zwrotu pozwu lub wniosku, podejmuje czynności w celu ustalenia tego adresu.

W sprawach o ustalenie lub zaprzeczenie pochodzenia dziecka oraz o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa, matka i ojciec dziecka mają zdolność procesową także wtedy, gdy są ograniczeni w zdolności do czynności prawnych, jeżeli ukończyli lat szesnaście.

Niestawiennictwo na rozprawę jednej ze stron nie tamuje rozpoznania sprawy. Wymóg stawiennictwa strony jest spełniony, jeżeli stawi się za nią pełnomocnik (por. orzeczenie SN z dnia 25 września 1951 r., C 614/51, OSN 1953, nr 2, poz. 59).