Bogusiak Marta, Wypisanie pacjenta ze szpitala

Wypisanie pacjenta ze szpitala

Procedura opisuje przebieg wypisania pacjenta ze szpitala albo innego przedsiębiorstwa podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju całodobowe i stacjonarne świadczenia zdrowotne.

Nie dotyczy wypisania ze szpitala psychiatrycznego.

Wystąpienie przesłanek wypisania pacjenta ze szpitala:

– stan zdrowia pacjenta nie wymaga dalszego udzielania świadczeń zdrowotnych w szpitalu (art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej; tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1638, z późn. zm.) - dalej u.dz.l. - przepis odwołuje się wyraźnie do potrzeby udzielania świadczeń zdrowotnych, a nie świadczeń opiekuńczych. Oznacza to, że podstawą przedłużenia hospitalizacji nie może być wyłącznie stan niesamodzielności czy nieporadności pacjenta i potrzeba sprawowania nad nim stałej opieki/pielęgnacji (np. z uwagi na podeszły wiek/demencję/niepełnosprawność). Osoby takie mogą być natomiast - po spełnieniu odrębnych przesłanek - umieszczone w innym niż szpital podmiocie udzielającym całodobowych i stacjonarnych świadczeń zdrowotnych (np. w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, pielęgnacyjno-opiekuńczym, w zakładzie rehabilitacji leczniczej, w hospicjum).

Stan zdrowia, stanowiący przesłankę wypisania, nie zawsze będzie oznaczał pełne wyzdrowienie. Dla wypisania pacjenta ze szpitala wystarczające będzie stwierdzenie, że kontynuacja leczenia może bezpiecznie przebiegać w innym niż szpital podmiocie udzielającym całodobowych i stacjonarnych świadczeń albo w warunkach ambulatoryjnych.

Warto również zwrócić uwagę na zasadę przyjętą przez NFZ, zgodnie z którą udzielanie świadczeniobiorcy świadczeń w ramach hospitalizacji może być realizowane, jeżeli cel leczenia w danym przypadku nie może być osiągnięty przez leczenie ambulatoryjne (§ 22 ust. 4 zarządzenia Nr 71/2016/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 30 czerwca 2016 r. w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne);

– pacjent w sposób rażący narusza porządek lub przebieg procesu udzielania świadczeń zdrowotnyc h (np. uporczywie zakłóca spokój innym pacjentom, narusza ich godność osobistą czy wręcz nietykalność cielesną; wprawia się w stan upojenia alkoholowego i in.), a nie zachodzi obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń zdrowotnych może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jego życia lub zdrowia albo życia lub zdrowia innych osób (art. 29 ust. 1 pkt 3 u.dz.l.). Z uwagi na użyte przez ustawodawcę pojęcie: w sposób rażący przyjmuje się, iż nie może to być naruszenie jednorazowe, lecz musi to być proces ciągły;

– żądanie pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego (art. 29 ust. 1 pkt 2 u.dz.l.)

Do wypisania na własne żądanie ma prawo wyłącznie pacjent posiadający pełne prawo do samostanowienia. W stosunku do pacjenta małoletniego lub ubezwłasnowolnionego żądanie takie może zgłosić jedynie jego przedstawiciel ustawowy (uprawnienia takiego nie ma już opiekun faktyczny). Żądanie pacjenta nie musi być przez niego w żaden sposób uzasadnione. Wynika ono z prawa do samostanowienia, w tym prawa do wyrażenia świadomej zgody na leczenie bądź też odmowy takiej zgody.

Pacjent - chociażby naruszał w sposób rażący porządek lub przebieg procesu udzielania świadczeń zdrowotnych - nie podlega wypisowi, jeżeli mogłoby to spowodować zagrożenie dla jego zdrowia lub życia, a dalsze leczenie nie może przebiegać w warunkach ambulatoryjnych lub innym podmiocie leczniczym. W takim wypadku należy jednak podjąć stosowne środki zabezpieczające, np. umieścić takiego pacjenta w izolatce. W szczególnie uzasadnionych przypadkach, zwłaszcza jeżeli zachodzi potrzeba ochrony pozostałych pacjentów, wobec pacjenta naruszającego porządek można zastosować środki przymusu bezpośredniego.