Piaskowska Olga Maria, Wykładnia wyroku

Wykładnia wyroku

1. Dokonanie wykładni wyroku może nastąpić w każdym czasie, zarówno na wniosek, jak i z urzędu (por. postanowienie SN z dnia 3 czerwca 1966 r., II CZ 75/66, OSNC 1967, nr 2, poz. 29). W judykaturze wskazano także, że do złożenia takiego wniosku uprawniony jest komornik (por. postanowienie SN z dnia 14 listopada 1974 r., III CRN 269/74, LEX nr 7587).

2. Wykładni może podlegać również uzasadnienie wyroku (por. postanowienie SN z dnia 30 kwietnia 1970 r., II CZ 32/70, LEX nr 6727).

3. Na podstawie art. 352 k.p.c. można dokonać jedynie wykładni orzeczeń sądowych. Tym samym, jak wskazał Sąd Najwyższy, przepis ten nie dotyczy rozstrzygania przez sąd wątpliwości co do treści zgodnych oświadczeń woli złożonych przez strony w formie ugody zawartej przed sądem (por. postanowienie SN z dnia 21 lutego 1973 r., III CRN 415/72, OSNC 1974, nr 1, poz. 10, oraz postanowienie SN z dnia 24 sierpnia 1972 r., II PZ 39/72, LEX nr 7119).

4. Potrzeba wykładni wyroku pojawia się wtedy, gdy jego treść została sformułowana w sposób niejasny, uniemożliwiający jednoznaczne rozumienie tekstu (por. postanowienie SN z dnia 15 stycznia 2001 r., I PZ 29/00, OSNP 2002, nr 17, poz. 413).

Wniosek o rozstrzygnięcie wątpliwości co do treści wyroku powinien spełniać wymagania pisma procesowego określone w art. 126 k.p.c. oraz precyzować wątpliwości wymagające wykładni, a zatem wskazanie, jakie sformułowanie jest niejasne.