Barczak Anna, Wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów

Wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów

Przedmiotem procedury jest wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów. Procedura toczy się między odpowiednimi organami ochrony środowiska (tj. starostą, marszałkiem województwa, RDOŚ) a posiadaczem odpadów.

Posiadacz odpadów składa wniosek o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów. Wniosek zawiera elementy wskazane w art. 42 ust. 1 u.o. Elementy te mają charakter obligatoryjny. Wniosek musi też spełniać wymogi formalne z art. 63 § 2 k.p.a.

Warto pamiętać, aby zawrzeć we wniosku na tyle szczegółowe określenie rodzajów odpadów, aby było ono wystarczające dla ustalenia zagrożenia dla środowiska.

Do wniosku należy dołączyć dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3a, 3c, 4a i 4b u.o.

Obowiązek uprzedniego uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz dołączenia jej egzemplarza do wniosku o wydanie zezwolenia od dnia 24 grudnia 2015 r. dotyczy zezwolenia na zbieranie odpadów.

Definicja posiadacza odpadów wynika z art. 3 ust. 1 pkt 19 u.o. Pojęcie to jest bardzo szerokie, niebudzące większych problemów praktycznych. Według prof. M. Górskiego posiadaczy odpadów można podzielić na dwie grupy: posiadaczy legalnych i posiadaczy nielegalnych. Posiadacz legalny to posiadacz działający na podstawie uzyskanej zgody na gospodarowanie odpadami albo wyraźnie z takiego obowiązku zwolniony. Posiadacz nielegalny to posiadacz takiej zgody nieposiadający oraz niepodlegający zwolnieniom z jej uzyskania. Profesor M. Górski zauważa, że „rozróżnienie to wiąże się przede wszystkim z określeniem możliwości i warunków przekazywania odpadów pomiędzy posiadaczami i ustaleniem zasad przekazywania odpowiedzialności za gospodarowanie odpadami” (M. Górski, Gospodarowanie odpadami w świetle wymagań prawa wspólnotowego i polskiego prawa wewnętrznego, Poznań 2005, s. 46).

Z obowiązku uzyskania zezwolenia na zbieranie odpadów są zwolnione podmioty wskazane w art. 45 ust. 1, 2, 4 u.o. Dodatkowo zastosowanie ma art. 170 ust. 1 i 2 u.o.

Uzyskanie zezwolenia na zbieranie odpadów jest uzależnione od uiszczenia opłaty skarbowej w wysokości 616 zł. Wysokość opłaty skarbowej wynika z ust. 43c części III załącznika do u.o.s.

Ustawodawca definiuje pojęcie zbierania odpadów w art. 3 ust. 1 pkt 34 u.o. Istotnym elementem definicji są terminy: gromadzenie, sortowanie oraz tymczasowe magazynowanie odpadów. Wskazane pojęcia nie posiadają definicji legalnych. Pomocne w ich wyjaśnieniu może być prawodawstwo unijne (art. 3 pkt 10, 15 i 16 preambuły dyrektywy 2008/98/WE) oraz Słownik języka polskiego.

Uwaga!

Posiadacz odpadów składając wniosek musi pamiętać o art. 41b u.o., który normuje jego tytuł prawny do nieruchomości oraz o wymogu uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przed uzyskaniem zezwolenia na zbieranie odpadów (art. 72 ust. 1 pkt 21 u.o.o.ś.). Jeżeli posiadacz odpadów występuje z wnioskiem o uzyskanie kolejnego zezwolenia na zbieranie odpadów, które nie wiąże się z ingerencją w istniejące przedsięwzięcie czy też realizacją nowego przedsięwzięcia, nie musi przedkładać decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (por. wyrok NSA z 12.05.2017 r., II OSK 2236/15, LEX nr 2315245).

Odpowiednie organy przyjmują wniosek o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów. Co do zasady, odpowiednim organem jest starosta. Wyjątkowo tym organem jest marszałek województwa (w przypadkach określonych w art. 41 ust. 3 pkt 1 u.o. oraz 41 ust. 6 u.o.) bądź regionalny dyrektor ochrony środowiska (RDOŚ) na terenach zamkniętych. Definicja terenów zamkniętych wynika z art. 3 pkt 40 p.o.ś. Jej uzupełnieniem jest definicja wynikająca z § 3 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 18 lipca 2003 r. w sprawie terenów zamkniętych niezbędnych dla obronności państwa.

Właściwość miejscowa organów jest uzależniona od miejsca zbierania odpadów. Miejsce to wskazuje posiadacz odpadów, który występuje z wnioskiem o wydanie zezwolenia.