Ogonowska Adrianna, Wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów

Wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów

Przedmiotem procedury jest wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów. Procedura toczy się między odpowiednimi organami ochrony środowiska (tj. starostą, marszałkiem województwa, regionalnym dyrektorem ochrony środowiska) a posiadaczem odpadów. Dodatkowym uczestnikiem procedury jest wojewódzki inspektor ochrony środowiska, organ wykonawczy gminy oraz komendant powiatowy (miejski) Państwowej Straży Pożarnej.

Posiadacz odpadów składa wniosek o wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów. Wniosek zawiera elementy wskazane w art. 42 ust. 2 u.o. Elementy te mają charakter obligatoryjny.

Do wniosku obowiązkowo należy dołączyć decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach oraz świadectwo stwierdzające kwalifikacje kierownika obiektów, o których mowa w art. 42 ust. 5 u.o.

Do wniosku należy dołączyć także dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3a, 3c, 4a i 4b oraz 6a u.o.

Warto pamiętać, aby zawrzeć we wniosku na tyle szczegółowe określenie rodzajów odpadów, aby było ono wystarczające dla ustalenia zagrożenia dla środowiska.

Należy mieć na uwadze także art. 72 ust. 2a u.o.o.ś. (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 9 lipca 2014 r., IV SA/Po 182/14, LEX nr 1488423; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 15 stycznia 2014 r., IV SA/Po 1079/13, LEX nr 1504320).

Wniosek musi też spełniać wymogi formalne z art. 63 § 2 k.p.a.

Definicja posiadacza odpadów wynika z art. 3 ust. 1 pkt 19 u.o. Pojęcie to jest bardzo szerokie, niebudzące większych problemów praktycznych. Według prof. M. Górskiego posiadaczy odpadów można podzielić na dwie grupy: posiadaczy legalnych i posiadaczy nielegalnych. Posiadacz legalny to posiadacz działający na podstawie uzyskanej zgodny na gospodarowanie odpadami albo wyraźnie z takiego obowiązku zwolniony. Posiadacz nielegalny to posiadacz takiej zgody nieposiadający oraz niepodlegający zwolnieniom z jej uzyskania. Profesor M. Górski zauważa, że „rozróżnienie to wiąże się przede wszystkim z określeniem możliwości i warunków przekazywania odpadów pomiędzy posiadaczami i ustaleniem zasad przekazywania odpowiedzialności za gospodarowanie odpadami” (M. Górski, Gospodarowanie odpadami w świetle wymagań prawa wspólnotowego i polskiego prawa wewnętrznego, Poznań 2005, s. 46).

Z obowiązku uzyskania zezwolenia na zbieranie odpadów są zwolnione podmioty wskazane w art. 45 ust. 1, 2, 4 u.o. Dodatkowo zastosowanie ma art. 170 u.o.

Uzyskanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów jest uzależnione od uiszczenia opłaty skarbowej w wysokości 616 zł. Wysokość opłaty skarbowej wynika z ust. 43c części III załącznika do u.o.s.

Ustawodawca definiuje pojęcie przetwarzania w art. 3 ust. 1 pkt 21 u.o. Istotnym elementem definicji są terminy: odzysk, unieszkodliwianie oraz przygotowanie poprzedzające odzysk lub unieszkodliwianie. Definicja odzysku wynika z art. 3 ust. 1 pkt 14 u.o. oraz z załącznika nr 1 do u.o. Z kolei definicja unieszkodliwiania została określona w art. 3 ust. 1 pkt 30 u.o. oraz w załączniku nr 2 do u.o. Brakuje definicji legalnej terminu „przygotowanie poprzedzające odzysk lub unieszkodliwianie”. Pomocne w tym zakresie mogą być informacje zawarte w załącznikach nr 1 i 2 do u.o.

Odpowiednie organy przyjmują wniosek o wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów. Co do zasady, odpowiednim organem jest starosta. Wyjątkowo tym organem jest marszałek województwa (w przypadkach określonych w art. 41 ust. 3 pkt 1 oraz 41 ust. 6 u.o.) bądź RDOŚ na terenach zamkniętych.

Definicja terenów zamkniętych wynika z art. 3 pkt 40 p.o.ś. Jej uzupełnieniem jest definicja wynikająca z § 3 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 18 lipca 2003 r. w sprawie terenów zamkniętych niezbędnych dla obronności państwa (Dz. U. Nr 141, poz. 1368).

Właściwość miejscowa organów jest uzależniona od miejsca przetwarzania odpadów. Miejsce to wskazuje posiadacz odpadów, który występuje z wnioskiem o wydanie zezwolenia.