Kędziora Robert, Wydanie postanowienia

Wydanie postanowienia

Postanowienie jest procesowym oznaczeniem jednostronnego władczego aktu administracyjnego, który wydawany jest na podstawie przepisów k.p.a., gdy zachodzi potrzeba orzeczenia o kwestii wynikłej w toku postępowania, i jest to niezbędne do jego właściwego przeprowadzenia (zob. W. Chróścielewski [w:] W. Chróścielewski, J. P. Tarno, Postępowanie administracyjne i postępowanie przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2009, s. 154). Postanowienie różni się od decyzji szerszym kręgiem adresatów, przedmiotem rozstrzygnięcia i zakresem wywoływanych skutków prawnych (zob. J. Borkowski [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2009, s. 445–446). Postanowienia wydawane w oparciu o regulacje k.p.a. nie stanowią jednorodnej grupy aktów administracyjnych (zob. G. Łaszczyca [w:] G. Łaszczyca, Cz. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom II. Komentarz do art. 104–269, Warszawa 2007, s. 139).

Zgodnie z przepisem art. 123 k.p.a., organ administracji publicznej w toku postępowania wydaje postanowienia, które dotyczą poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania, lecz nie rozstrzygają o istocie sprawy, chyba że przepisy kodeksu stanowią inaczej. Rozstrzygana przez organ w formie postanowienia kwestia wynika w toku postępowania, ma w każdym przypadku charakter indywidualny pod względem podmiotowym i przedmiotowym i zasadniczo dotyczy praw i obowiązków procesowych podmiotów postępowania (zob. G. Łaszczyca, Postanowienie administracyjne w ogólnym postępowaniu administracyjnym, Warszawa 2011, s. 137-138). Organ administracji publicznej wydaje postanowienia w sytuacjach przewidzianych w kodeksie, a także wówczas, gdy dokonanie danej czynności procesowej wymaga wydania aktu administracyjnego, niezbędnego dla określenia kierunku czynności procesowych, np. co do powołania biegłego czy skorzystania z pomocy prawnej innego organu administracyjnego (zob. J. Borkowski [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2009, s. 447).

Zgodnie z art. 124 k.p.a., postanowienie powinno zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę jego wydania, oznaczenie strony lub stron albo innych osób biorących udział w postępowaniu, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, pouczenie, czy i w jakim trybie służy na nie zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego, oraz podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do jego wydania. Pismo spełniające wszystkie wskazane w art. 124 k.p.a. wymogi formalne jest postanowieniem. Ani przepisy k.p.a., ani przepisy wykonawcze, nie określają obowiązującego wzoru postanowienia, a błąd polegający na niewłaściwym technicznym rozmieszczeniu danych nie może stanowić o nieważności postanowienia, skoro brak jest obowiązujących regulacji w tym zakresie (wyrok WSA w Olsztynie z dnia 26 listopada 2008 r., II SA/Ol 809/08, LEX nr 467044). Oznaczenie organu następuje poprzez podanie pełnej nazwy organu oraz wskazanie jego siedziby. Datą postanowienia jest wskazanie dnia, miesiąca i roku jego wydania. Sposób oznaczenia strony lub stron, albo innych osób biorących udział w postępowaniu, do których skierowane jest postanowienie, uzależniony jest od statusu danego podmiotu. Identyfikacja osoby fizycznej następuje poprzez ujawnienie jej imienia i nazwiska (w niektórych przypadkach wymaga dodatkowych danych, jak data i miejsce urodzenia, imiona rodziców) oraz usytuowania osoby fizycznej w przestrzeni przez wskazanie jej miejsca zamieszkania. Osoba prawna indywidualizowana jest w obrocie prawnym przez nazwę, nadaną jej w akcie konstytuującym, oraz określenie jej siedziby (por. Z. Radwański, Prawo cywilne - część ogólna, Warszawa 2005, s. 150-186). Powołanie podstawy prawnej następuje przez przytoczenie przepisów prawa powszechnie obowiązującego, na których organ administracji publicznej oparł swoje orzeczenie. Rozstrzygnięcie stanowi rezultat zastosowania normy prawa procesowego w konkretnej kwestii, na podstawie ustalonego stanu faktycznego (zob. G. Łaszczyca [w:] G. Łaszczyca, Cz. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom II. Komentarz do art. 104–269, Warszawa 2007, s. 143). Postanowienie powinno zawierać pouczenie o możliwości i trybie zaskarżenia, jednak brak takiego pouczenia nie jest brakiem istotnym, dyskwalifikującym wydane postanowienie. Ujemne skutki braku pouczenia strony o trybie i sposobie zaskarżenia rozstrzygnięć nie mogą obciążać strony (wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 15 grudnia 2010 r., I SA/Bd 937/10, LEX nr 747194). Postanowienie, tak samo jak decyzja, jest aktem administracyjnym indywidualnym, posiadającym wszystkie jej cechy wyróżniane w doktrynie prawa administracyjnego; również w stosunku do postanowień można mówić o minimum jego elementów prawnie skutecznych (wyrok NSA z dnia 23 maja 2011 r., I GSK 238/11, LEX nr 990060). Do takich elementów należy zaliczyć: oznaczenie organu administracji publicznej wydającego akt, wskazanie adresata aktu, rozstrzygnięcie o określonej kwestii procesowej oraz podpis osoby reprezentującej organ administracji. Brak oznaczenia pisma jako postanowienia oraz brak pouczenia, czy i w jakim trybie służy na nie zażalenie, nie uniemożliwia zakwalifikowania go jako postanowienia, gdyż pisma zawierające rozstrzygnięcie w sprawie załatwianej w drodze postanowienia są postanowieniami, pomimo nieposiadania w pełni formy przewidzianej w art. 124 k.p.a., jeżeli tylko zawierają minimum elementów niezbędnych do zakwalifikowania ich jako postanowienie (wyrok WSA w Kielcach z dnia 4 maja 2011 r., II SA/Ke 11/11, LEX nr 993145).