Moraczewski Marcin, Wydanie decyzji lokalizacyjnej

Wydanie decyzji lokalizacyjnej

W sytuacji, gdy dla terenu objętego planowaną inwestycją celu publicznego nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ustalenie lokalizacji tej inwestycji następuje w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Warunkiem uzyskania pozytywnej decyzji lokalizacyjnej jest złożenie przez inwestora kompletnego wniosku, dokonanie przez organ oceny, że planowane przez inwestora zamierzenie jest zgodne z obowiązującym porządkiem prawnym, nadto uzyskanie wszystkich wymaganych przez prawo uzgodnień. Możliwe jest również zakończenie postępowania inną decyzją - o odmowie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, gdy niezbędne warunki nie zostaną spełnione, bądź na podstawie ogólnych przepisów k.p.a. - decyzją o umorzeniu postępowania, gdy stało się ono bezprzedmiotowe (art. 105 k.p.a.). Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, jest decyzją administracyjną zarówno w ujęciu materialnym, jak i procesowym, zastosowanie więc będzie miał do niej art. 107 k.p.a., wskazujący na niezbędne elementy formalne tego aktu. Merytoryczna decyzja w sprawie powinna zawierać wszystkie składniki wskazane w art. 107 k.p.a., nadto, w odniesieniu do decyzji pozytywnych (o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego), elementy wskazane w art. 54 u.p.z.p. Dodatkowe wymogi co do elementów decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego mogą być również przewidziane w przepisach innych ustaw, np. w art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie (Dz. U. z 2008 r. Nr 199, poz. 1227), który zobowiązuje organ prowadzący postępowanie do sporządzenia uzasadnienia decyzji o lokalizacji inwestycji w przypadku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 (zob. K. Małysa-Sulińska, Administracyjnoprawne aspekty inwestycji budowlanych, Lex 2012).

W decyzji lokalizacyjnej określa się podstawowe parametry dotyczące zmiany zagospodarowania terenu - rodzaj inwestycji, warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikające z przepisów odrębnych oraz  linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali.

Podstawowe parametry planowanego zamierzenia, określone w decyzji lokalizacyjnej wiążą organ wydający decyzję o  pozwoleniu na budowę (art. 55 u.p.z.p.).

Postępowanie wyjaśniające prowadzone w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego polega na analizie kompletnego wniosku inwestora pod kątem warunków i zasad zagospodarowania terenu i jego zabudowy oraz stanu faktycznego i prawnego terenu na którym lokowana ma być inwestycja, w oparciu o całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zgodnie z regułami k.p.a.

Wymagania odnośnie treści merytorycznej wniosku o wydanie decyzji lokalizacyjnej określa art. 52 ust. 2 u.p.z.p., a w odniesieniu do lokalizacji składowiska odpadów, również art. 52 ust. 3 u.p.z.p. Organ winien przeanalizować obowiązujące przepisy materialnego prawa administracyjnego, dotyczące obszaru i charakteru danej inwestycji, w tym przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i przepisy innych ustaw, w dalszej kolejności dokonać analizy stanu prawnego i faktycznego terenu, na którym realizowana ma być inwestycja celu publicznego. Organ analizuje jedynie teren, na którym inwestycja ma być prowadzona, a nie tereny położone w sąsiedztwie, znajdujące się w obszarze oddziaływania inwestycji. Oceniając stan faktyczny i prawny organ prowadzący postępowanie ustala m.in. aktualny stan zagospodarowania i zabudowy terenu, jego ukształtowanie, istniejącą infrastrukturę - w tym kontekście organ analizuje, czy istniejące uzbrojenie terenu jest wystarczające dla projektowanej inwestycji (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 stycznia 2009 r., II SA/Kr 1035/08, LEX nr 478695) i weryfikuje stan rzeczywisty z treścią wniosku o wydanie decyzji lokalizacyjnej. Na podstawie przeprowadzonej analizy organ powinien ustalić czy opisane we wniosku zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z obowiązującym porządkiem prawnym. Jeżeli więc planowana inwestycja jest zgodna, lub przynajmniej nie jest sprzeczna z przepisami odnoszącymi się do tego przedsięwzięcia, organ ma obowiązek ustalić lokalizację inwestycji zgodnie z wnioskiem inwestora. Stwierdzenie zaś niezgodności będzie podstawą do zakończenia postępowania decyzją odmowną - organ powinien wówczas wskazać na konkretny przepis, który w jego ocenie został naruszony oraz wykazać, na czym polega to naruszenie (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 4 stycznia 2011 r., II SA/Go 743/10, LEX nr 753145).

Zgodnie z art. 56 u.p.z.p., organ nie ma prawa odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi, a powołanie się na katalog przesłanek wymienionych w art. 1 ust. 2 u.p.z.p. nie może stanowić wyłącznej podstawy odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego. Wykładnia tego przepisu wskazuje, że nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego jeżeli dane zamierzenie jest zgodne z zasadami ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju i warunkami określonymi w przepisach odrębnych, zasadniczo rangi ustawowej, ale także rozporządzeń i aktów prawa miejscowego, obowiązujących na terenie planowanej inwestycji. Jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dnia 6 października 2011 r., II SA/Go 499/11, LEX nr 965324, o ile wskazane klauzulami generalnymi w art. 1 ust. 2 wartości i zasady zostałyby naruszone, co z kolei wiązałoby się z naruszeniem podstawowych zasad prawnych planowania i zagospodarowania przestrzennego, w szczególności wskazanych w art. 1 ust. 1, czy też warunków określonych w art. 61 ust. 1, jak i zasady proporcjonalności lub ochrony własności, w tym także ochrony już ukształtowanych praw właścicielskich stron postępowania, oraz innych materialnych przepisów u.p.z.p. i prawa administracyjnego, wartości i zasady wskazane w art. 1 ust. 2 nie tylko mogą, ale i powinny - łącznie z innymi, wskazanymi wyżej przepisami (niesamoistnie) - stanowić przesłankę oceny wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.