Bochentyn Adam, Wstrzymanie wykonania postanowienia

Wstrzymanie wykonania postanowienia

Zażalenie jest względnie suspensywnym środkiem zaskarżenia. Zgodnie z treścią art. 143 k.p.a., wstrzymanie wykonania postanowienia nie następuje z mocy prawa z chwilą wniesienia zażalenia, lecz uzależnione jest od uznania organu, który wydał postanowienie.

Wykonanie postanowienia może zostać wstrzymane jedynie wówczas, gdy postanowienie zostało zaskarżone w drodze zażalenia oraz posiada cechę „wykonalności”. Podkreślić należy, że nie wszystkie postanowienia zaskarżalne w drodze zażalenia nadają się do wykonania. Tego waloru nie posiada m.in. postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia (wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 8 stycznia 2009 r., II SA/Rz 559/08, LEX nr 475219). Kolejną przesłanką wstrzymania wykonania postanowienia jest uznanie przez organ, który wydał postanowienie, że wstrzymanie jego wykonania jest uzasadnione. Należy podkreślić, że uprawnienia do wstrzymania wykonania postanowienia nie posiada organ zażaleniowy. W literaturze przyjmuje się, że organ ten uznawszy, że wstrzymanie wykonania postanowienia jest uzasadnione, może niezwłocznie przystąpić do rozpoznania zażalenia (K. Glibowski [w:] M. Wierzbowski, A. Wiktorowska (red.), Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, s. 802).

Adresat postanowienia może zawrzeć w treści zażalenia wniosek o wstrzymanie wykonania postanowienia. Wprawdzie zażalenie kieruje się do organu zażaleniowego, jednakże do rozpoznania wniosku o wstrzymanie wykonania postanowienia uprawniony jest jedynie organ, który wydał postanowienie. Organ zażaleniowy nie może orzec o wstrzymaniu wykonania postanowienia.

Otrzymanie zażalenia na postanowienie jest warunkiem niezbędnym do podjęcia przez organ ustaleń w przedmiocie wstrzymania wykonania postanowienia.