Niewiadomski Zygmunt, Ustalenie istnienia obowiązku przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia
Ustalenie istnienia obowiązku przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia
Ustalenie istnienia obowiązku przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia
Ustalenie istnienia obowiązku przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia
Procedura oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia, jako prewencyjny instrument ochrony środowiska winna być przeprowadzona co do zasady jeden raz, na możliwie najwcześniejszym etapie procesu inwestycyjnego. Jednakże zważywszy na złożoność procesów zachodzących w środowisku oraz brak możliwość niekiedy jednoznacznego określenia skutków środowiskowych realizacji planowanego przedsięwzięcia, ustawodawca przewidział możliwość przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia już na etapie wydawania decyzji umożliwiających realizację tego przedsięwzięcia. Przepis prawa enumeratywnie wymienia decyzje, w ramach wydawania których możliwe jest przeprowadzenie ponownej oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia. Będą to decyzje, o których mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1, 10, 14 i 18 u.o.i.ś. Ponadto ustawodawca wskazuje , że ponowna ocena oddziaływania na środowisko może być przeprowadzana. dla przedsięwzięć opisanych w treści art. 82 ust. 1 pkt 4b u.o.i.ś. Obowiązek przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia może być nałożony po rozważeniu przesłanek określonych w art. 82 ust. 2 u.o.i.ś.
Zatem ponowna ocena oddziaływania na środowisko (OOŚ) planowanego przedsięwzięcia nie ma charakteru samoistnego, bowiem towarzyszy postępowaniom, o których mowa wyżej. Jej charakter opisuje teza orzeczenia wstępnego wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE: Jeżeli prawo krajowe przewiduje, że procedura udzielenia zezwolenia na inwestycję jest realizowana w kilku etapach, z których jeden obejmuje główną decyzję, a drugi - decyzję wykonawczą, która nie może wykraczać poza zakres ustaleń decyzji głównej, skutki, jakie dane przedsięwzięcie może wywierać na środowisko naturalne, należy określić i ocenić w trakcie postępowania w sprawie wydania decyzji głównej. Tylko wtedy, gdy tego rodzaju skutki można określić dopiero w trakcie postępowania w sprawie wydania decyzji wykonawczej, taka ocena powinna zostać dokonana w toku tego postępowania (wyrok TSUE z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie C-201/02, LEX nr 197193).
Procedury ponownej oceny oddziaływania na środowisko nie należy utożsamiać z koniecznością uzyskania decyzji środowiskowej, a zatem przeprowadzenia OOŚ w przypadku zmiany, którejś z decyzji wymienionych w art. 72 ust. 1 pkt 1, 10, 14 i 18 u.o.i.ś. To samo zastrzeżenie dotyczy przypadku procedury zmiany decyzji środowiskowej (M. Pchałek, M. Behnke, Postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko w prawie polskim i UE, Warszawa 2009, s. 134).
Procedury prawne pokazane w formie interaktywnych schematów, dzięki którym sprawdzisz, jak krok po kroku przebiega postępowanie w danej sprawie.
Dowiedz się więcej o LEX Navigator.
Zamów bezpłatną prezentację zdalną , podczas której przedstawimy Ci to narzędzie.
Krok: uzyskanie decyzji środowiskowej
Inwestor, uzyskując decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji planowanego przedsięwzięcia (decyzji środowiskowej), której wydaniu towarzyszyło przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko, musi mieć na względzie, iż obowiązek przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko może powstać także na późniejszych etapach procesu inwestycyjnego.
Krok: przypadki powstania obowiązku przeprowadzenia ponownej OOŚ
Obowiązek przeprowadzenia procedury ponownej oceny oddziaływania na środowisko wynikać może bądź z rozstrzygnięcia organu administracji publicznej, bądź z woli samego inwestora (M. Pchałek, M. Behnke, Postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko w prawie polskim i UE, Warszawa 2009, s. 134).