Jabłoński Andrzej, Tworzenie regulaminu wynagradzania

Tworzenie regulaminu wynagradzania

Regulamin wynagradzania jest aktem normatywnym, zaliczanym do autonomicznych źródeł prawa pracy (art. 9 k.p.). Jego miejsce w hierarchii źródeł prawa wyznacza reguła, zgodnie z którą postanowienia regulaminu wynagradzania nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż postanowienia układów zbiorowych pracy, porozumień zbiorowych, a także przepisy powszechnego prawa pracy. Mniej korzystne postanowienia regulaminu wynagradzania nie obowiązują. W razie spełnienia przesłanek z art. 9¹ k.p., stosowanie postanowień regulaminu wynagradzania może zostać zawieszone.

Znaczenie regulaminu wynagradzania wyraża się w tym, że powinien on zostać wprowadzony u każdego większego (zatrudniającego co najmniej 20 pracowników) pracodawcy, który nie jest objęty układem zbiorowym pracy.

Wydanie regulaminu wynagradzania jest aktem z zakresu tworzenia prawa wewnątrzzakładowego, a nie czynnością prawną w rozumieniu prawa cywilnego.

Regulamin wynagradzania ma obowiązek wprowadzić pracodawca, który zatrudnia co najmniej 20 pracowników, czyli 20 i więcej pracowników. Do liczby 20 zalicza się wszystkich pracowników zatrudnionych u danego pracodawcy na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru oraz mianowania i spółdzielczej umowy o pracę. Wlicza się zarówno tych zatrudnionych w pełnym, jak i w niepełnym wymiarze czasu pracy. Nie wlicza się natomiast osób zarządzających zakładem pracy, dla których regulaminu pracy się nie wprowadza. Nie wlicza się również oczywiście osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Regulaminu wynagradzania nie wprowadza się w państwowych jednostkach sfery budżetowej (art. 77³ k.p.).

Jeśli pracodawca zatrudnia mniej niż 20 pracowników, nie ma obowiązku wprowadzenia regulaminu wynagradzania. Może jednak go wprowadzić fakultatywnie.