Godlewska Katarzyna, Stosowanie przymusu bezpośredniego w stosunku do osoby, u której podejrzewa się lub rozpoznano chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną

Stosowanie przymusu bezpośredniego w stosunku do osoby, u której podejrzewa się lub rozpoznano chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną

Procedura opisuje postępowanie w przypadku odmowy osoby, u której podejrzewa się lub rozpoznano chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, poddania się obowiązkowi szczepienia, badaniom sanitarno-epidemiologicznym, zabiegom sanitarnym, kwarantannie lub izolacji. Poddanie takiej osoby przymusowi bezpośredniemu stanowi jeden z przypadków, gdy świadczenia zdrowotne udzielane są nie tylko bez zgody pacjenta, ale przede wszystkim w przypadku jej odmowy. W pozostałym zakresie postępowanie w przypadku podejrzenia lub rozpoznania choroby szczególnie zakaźnej i wysoce niebezpiecznej zostały opisane w procedurze pt.: „Działania w przypadku podejrzenia lub rozpoznania choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej”.

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 947) - dalej u.z.z.z. - pod pojęciem choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej rozumie się chorobę zakaźną łatwo rozprzestrzeniającą się, o wysokiej śmiertelności, powodującą szczególne zagrożenie dla zdrowia publicznego i wymagającą specjalnych metod zwalczania, w tym cholerę, dżumę, ospę prawdziwą, wirusowe gorączki krwotoczne.

W sytuacji zaistnienia lub rozpoznania choroby szczególnie niebezpiecznej lub wysoce zakaźnej należy podjąć działania określone w procedurze pt.: „Działania w przypadku podejrzenia lub rozpoznania choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej”.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.z.z.z. osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się:

1. zabiegom sanitarnym;

2. szczepieniom ochronnym;

3. poekspozycyjnemu profilaktycznemu stosowaniu leków;

4. badaniom sanitarno-epidemiologicznym, w tym również postępowaniu mającemu na celu pobranie lub dostarczenie materiału do tych badań;

5. nadzorowi epidemiologicznemu;

6. kwarantannie;

7. leczeniu;

8. hospitalizacji;

9. izolacji.

Obowiązki, ogólnie określone w art. 5 u.z.z.z., dotyczą bardzo szerokiego kręgu podmiotów - osób przebywających na terytorium RP konkretyzują się w przypadkach określonych w ustawie.

Każda osoba, u której podejrzewa się zakażenie lub chorobę zakaźną jest zobowiązana wykonać lub poddać się czynnościom określonym w ustawie. Niemniej jednak jedynie sytuacja, w której istnieje podejrzenie lub rozpoznanie choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej uzasadnia zastosowanie przymusu bezpośredniego.