Krajnik Szymon, Sprzeciw od wyroku nakazowego

Sprzeciw od wyroku nakazowego

Doręczenie odpisu wyroku oskarżonemu i jego obrońcy następuje zawsze wraz z odpisem aktu oskarżenia.

Zobacz Wydanie wyroku nakazowego.

Sprzeciw stanowi środek zaskarżenia, cechujący się skargowością, brakiem dewolutywności oraz skutkiem kasatoryjnym. Nie wymaga wskazania zarzutów ani szczególnej formy, poza spełnieniem wymogów przewidzianych dla każdego pisma procesowego (zob. art. 119 k.p.k.).

Trzeba pamiętać, że przy rozpoznaniu sprawy po wniesieniu sprzeciwu sąd nie jest ograniczony zakazem reformationis in peius (art. 506 § 6 k.p.k.), a zatem taka czynność (wniesienie sprzeciwu) ze strony obrońcy powinna zostać wcześniej uzgodniona z reprezentowanym oskarżonym.

Trzeba również zauważyć, że sprzeciwu nie może wnieść pokrzywdzony, który nie uzyskał statusu oskarżyciela posiłkowego (zob. art. 54 § 1 k.p.k.).

Dopuszczalne jest również wniesienie sprzeciwu jedynie co do jednego z przypisanych oskarżonemu czynów, jednakże nie tych wchodzących w skład czynu ciągłego (art. 12 k.k.). Nie można też wnieść sprzeciwu w zakresie fragmentu czynu, stanowiącego podstawę do przyjęcia kumulatywnej kwalifikacji prawnej (J. Grajewski, Komentarz aktualizowany do art. 506 Kodeksu postępowania karnego, teza 8, Lex Omega 2013).

W wypadku, gdy wyrok nakazowy dotyczy kilku oskarżonych, każdy z nich dysponuje samodzielnym prawem do wniesienia sprzeciwu,