Grzegorczyk Tomasz, Sprowadzenie oskarżonego pozbawionego wolności na rozprawę apelacyjną

Sprowadzenie oskarżonego pozbawionego wolności na rozprawę apelacyjną

Ważną regulacją jest rozwiązanie dotyczące udziału w rozprawie apelacyjnej oskarżonego pozbawionego wolności (zob. P. Hofmański, St. Zabłocki, Glosa do wyroku ETPC z 23 marca 1998 roku w sprawie Belziuk przeciwko Polsce, Pal. 1998, nr 7–8; St. Zabłocki, Postępowanie odwoławcze w kodeksie postępowania karnego po nowelizacji - komentarz praktyczny, Warszawa 2003, s. 354–355). Chodzi tutaj o każde pozbawienie wolności, czy to przez stosowanie tymczasowego aresztowania, odbywanie kary (także umieszczenie w zakładzie określonym w art. 95 k.k.), umieszczenie w zakładzie psychiatrycznym (art. 94 k.k.), czy też umieszczenie w zakładzie leczenia odwykowego (art. 96 k.k.), i to bez względu, czy jest to pozbawienie wolności w tej lub innej sprawie. Przepis ten znowelizowano z dniem 1 lipca 2015 roku.

Znowelizowany z dniem 1 lipca 2015 roku przepis art. 451 k.p.k. stanowi, że sąd odwoławczy, na wniosek oskarżonego pozbawionego wolności złożony w terminie 7 dni od daty doręczenia mu zawiadomienia o przyjęciu apelacji, zarządza sprowadzenie go na rozprawę, chyba że uzna za wystarczającą obecność obrońcy; wniosek złożony po terminie podlega rozpoznaniu, jeżeli nie powoduje to konieczności odroczenia rozprawy. Oczywistym jest przy tym, że o prawie złożenia wniosku należy pouczyć oskarżonego. Jeżeli zaś sąd nie zarządza sprowadzenia oskarżonego, który nie ma obrońcy, sąd, prezes sądu lub referendarz sądowy wyznacza obrońcę z urzędu.

Oczywistym jest, iż wnoszenie o sprowadzenie na rozprawę apelacyjną jest prawem oskarżonego, a nie obowiązkiem, więc to do niego należy decyzja czy będzie o to wnosił czy nie.