Kremens Karolina, Sprostowanie protokołu rozprawy lub posiedzenia oraz przekładu zapisu dźwięku

Sprostowanie protokołu rozprawy lub posiedzenia oraz przekładu zapisu dźwięku

Artykuł 152 k.p.k. reguluje możliwość sprostowania protokołu rozprawy i posiedzenia oraz przekładu zapisu dźwięku. Protokół rozprawy lub posiedzenia może być także poprawiany na bieżąco. Przepis art. 148 § 2 zd. 2 k.p.k. wskazuje, że osoby biorące udział w czynności mają prawo żądania zamieszczenia w protokole z pełną dokładnością wszystkiego, co dotyczy ich praw lub interesów. Wynika z tego, iż jeżeli osoba biorąca udział w czynności żąda umieszczenia danej informacji w protokole, która tam się nie znalazła, należy jej to umożliwić. Ponadto na mocy art. 150 § 2 k.p.k. osoba uczestnicząca w czynności może podpisując protokół zgłosić jednocześnie zarzuty co do jego treści a zarzuty te należy wciągnąć do protokołu wraz z oświadczeniem osoby wykonującej czynność protokołowaną. Dlatego też art. 152 k.p.k. znajdzie swoje zastosowanie dopiero wówczas, gdy nie będzie już możliwości sprostowania protokołu w  trybie przedstawionym powyżej.

Sprostowanie protokołu rozprawy lub posiedzenia, a także przekładu zapisu dźwięku w trybie art. 152 k.p.k. może nastąpić wyłącznie na wniosek, albowiem jego sprostowanie z urzędu jest niedopuszczalne (zob. wyrok SA w Lublinie z 9 listopada 2010 r., II AKa 270/10, KZS 2011, z. 5, poz. 74). Wniosek mogą złożyć strony oraz osoby mające w tym interes prawny, tj. osoby, dla których określony zapis w protokole albo w przekładzie zapisu dźwięku może wywoływać skutki prawne tak procesowe, jak i pozaprocesowe.

W ten sam sposób można prostować także oczywiste omyłki pisarskie i rachunkowe w protokole lub w przekładzie zapisu dźwięku (art. 154 k.p.k.), jednakże w tym wypadku sprostowanie może nastąpić także z urzędu. Omyłkami takiego rodzaju są m.in. pomyłki w dacie, sygnaturze sprawy (zob. wyrok SN z dnia 28 czerwca 2000 r., V KKN 400/99, Prok. i Pr. 2001, nr 3, poz. 10).

We wniosku należy wskazać nieścisłości i opuszczenia, które cechują protokół lub przekład i które należy sprostować. W literaturze podkreśla się, że art. 152 k.p.k. nie zawiera żadnych ograniczeń o charakterze przedmiotowym owych nieścisłości i opuszczeń (zob. A. Sakowicz, Komentarz do art. 152 k.p.k. [w:] K. Boratyńska, A. Górski, A. Sakowicz, A. Ważny, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. 5, Warszawa 2014, s. 306.

W orzecznictwie podkreśla się, że nie ma możliwości sprostowania nieścisłości i opuszczeń w protokołach rozprawy lub posiedzenia po prawomocnym zakończeniu procesu (zob. postanowienie SN z dnia 9 czerwca 2009 r., II KZ 32/09, OSNKW 2009, nr 8, poz. 71). To samo powinno dotyczyć przekładu zapisu dźwięku.