Jasiński Wojciech, Spór o właściwość

Spór o właściwość

Unormowanie dotyczące sporów o właściwość (art. 38 k.p.k.) swoim zakresem obejmuje wyłącznie sądy. Oznacza to, że wyłączone są spod regulacji kodeksowej spory o właściwość organów prowadzących lub nadzorujących postępowanie przygotowawcze. Przepis art. 38 k.p.k. nie dotyczy również jednostek organizacyjnych funkcjonujących w ramach sądów (wydziałów).

Spór o właściwość może dotyczyć nie tylko sprawy o czyn zabroniony, ale także każdej innej należącej do właściwości funkcjonalnej sądów (np. orzekania w przedmiocie tymczasowego aresztowania, odszkodowania za niesłuszne pozbawienie wolności). Bez znaczenia jest również to czy sąd orzeka w pierwszej, czy też w drugiej instancji.

W sytuacji, gdy sąd, do którego wpływa sprawa uzna, że nie jest właściwy do jej rozpoznania, wydaje postanowienie, w którym stwierdza swoją niewłaściwość i rozstrzyga o przekazaniu sprawy innemu sądowi. Rozstrzygnięcie takie zapada na posiedzeniu. W posiedzeniu mogą wziąć udział, jeżeli się stawią, strony oraz osoby niebędące stronami, jeżeli wykażą interes prawny w rozstrzygnięciu (art. 96 § 2 k.p.k.). Postanowienie o niewłaściwości może zapaść także na rozprawie, gdy sąd przystąpił już do rozpoznawania sprawy. W obu powyższych konfiguracjach postanowienie to jest zgodnie z art. 35 § 3 k.p.k. zaskarżalne. Do wniesienia zażalenia uprawnione są na podstawie art. 459 § 3 k.p.k. strony oraz osoby, których postanowienie bezpośrednio dotyczy. Termin na wniesienie zażalenia jest siedmiodniowy i ma charakter zawity.