Kasiński Jarosław, Skierowanie sprawy na posiedzenie celem wydania wyroku nakazowego

Skierowanie sprawy na posiedzenie celem wydania wyroku nakazowego

Po stwierdzeniu, że akt oskarżenia odpowiada wymogom formalnym, sprawie nadaje się dalszy bieg. W tej fazie postępowania prezes sądu (ewentualnie, na mocy art. 93 § 2 k.p.k., przewodniczący wydziału bądź upoważniony sędzia; w dalszej części, gdy mowa będzie o prezesie sądu, chodzić też będzie o wskazane tu podmioty) może dostrzec konieczność zastosowania procedury, o jakiej stanowi art. 339 k.p.k., w tym z uwagi na potrzebę rozważenia skierowania sprawy na posiedzenie w trybie nakazowym (art. 339 § 3 pkt 7 k.p.k.).

Rozważenie kwestii rozpoznawania sprawy w trybie nakazowym wynikać może również z działań podejmowanych przez strony procesu. Mogą one bowiem skierować do sądu wniosek, w którym domagać się będą rozpoznania sprawy w omawianym trybie. Wniosek ten nie jest wiążący dla prezesa sądu. W wyniku jego złożenia nie ma on więc obowiązku kierować sprawy na posiedzenie w trybie art. 339 k.p.k., ale oczywiście winien się jednak z nim zapoznać i rozważyć, czy zachodzi potrzeba takiego skierowania (zob. L.K. Paprzycki, Komentarz aktualizowany do art. 339 Kodeksu postępowania karnego, LEX 2015/el., uwaga 3.).

Czynności prezesa sądu w trybie art. 339 k.p.k. dokonywane są z urzędu. Nawet zatem, gdyby strona złożyła stosowny wniosek, który następnie stanie się dla prezesa sądu swoistym impulsem do działania, to i tak, zgodnie z brzmieniem art. 9 § 2 k.p.k., wszelkie czynności organu procesowego wywołane tym wnioskiem strony traktowane być muszą jako podjęte z urzędu.

Z uwagi na to, że wniosek strony traktować należy jedynie jako impuls dla organu procesowego do działania, gdy prezes sądu nie zamierza kierować sprawy na posiedzenie w trybie art. 339 k.p.k., nie ma obowiązku wydawania zarządzenia odmawiającego uwzględnienia wniosku (zob. P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Warszawa 2011, s. 348).