Krajnik Szymon, Skierowanie sprawy do postępowania mediacyjnego

Skierowanie sprawy do postępowania mediacyjnego

Decyzje procesowe zastrzeżone dla prezesa sądu może podejmować także przewodniczący wydziału lub upoważniony sędzia (art. 93 § 2 k.p.k.).

Potrzeba taka najczęściej wiąże się z dostrzeżeniem możliwości warunkowego umorzenia postępowania lub skazania bez przeprowadzenia rozprawy, jeżeli na etapie postępowania przygotowawczego nie przeprowadzono mediacji.

Pozytywny wynik przeprowadzonej mediacji jest uwzględniany przez sąd przy wymiarze kary (zob. art. 53 § 3 k.k.). Pojednanie się ze sprawcą, które może nastąpić w drodze mediacji, stanowi jedną z przesłanek nadzwyczajnego złagodzenia kary (zob. art. 60 § 2 pkt 1 k.k.).

W trybie prywatno-skargowym skierowanie sprawy do postępowania mediacyjnego może nastąpić jedynie na posiedzeniu pojednawczym (zob. art. 489 § 1 i 2 k.p.k.).

Strona, jej obrońca lub pełnomocnik może złożyć wniosek o podjęcie czynności z urzędu na podstawie art. 9 § 2 k.p.k.; wniosek ten nie jest dla prezesa sądu, jednakże ma on obowiązek go rozważyć; w przypadku podjęcia pozytywnej decyzji konieczne jest ustalenie, czy druga strona wyraża zgodę na postępowanie mediacyjne; naturalnie ustalenie to nie jest konieczne, jeżeli wniosek pochodzi jednocześnie od pokrzywdzonego i oskarżonego.

Wniosek można złożyć w każdym czasie, także do sądu rozpoznającego sprawę, aż do zakończenia przewodu sądowego.