Musiał Krzysztof J., Skarga na interpretację podatkową do WSA

Skarga na interpretację podatkową do WSA

Procedura precyzuje zaskarżanie do sądu administracyjnego interpretacji podatkowych wydawanych w imieniu Ministra Finansów przez podmioty uprawnione.

Podstawę prawną do dokonywania pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego stanowi art. 14a-14c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 z późn. zm.) – dalej o.p. Powyższemu aktowi prawnemu znane są dwa rodzaje interpretacji - tzw. interpretacje ogólne, wydawane przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych celem zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz TK lub ETS (są one zamieszczane w Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów oraz Biuletynie Informacji Publicznej). Inną kategorią interpretacji podatkowych są tzw. interpretacje indywidualne, dokonywane przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych w zakresie podatków państwowych oraz przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) w zakresie podatków lokalnych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydawane w jego indywidualnej sprawie (szeroko o interpretacjach indywidualnych: M. Ślifirczyk, Urzędowe interpretacje prawa, s. 63 i n.). Wyłącznie interpretacje indywidualne mogą być przedmiotem zaskarżenia do WSA.

W kontekście powołanego przepisu oraz w związku z poddaniem również decyzji podatkowej kognicji sądów administracyjnych wskazać należy na znamienną uchwałę NSA, zgodnie z którą sąd administracyjny, sprawując na podstawie art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm.) – dalej p.p.s.a., kontrolę działalności administracji publicznej, w sprawach skarg na decyzje administracyjne wydane na podstawie art. 14b § 5 o.p., jest zobowiązany do kontroli takich decyzji również z punktu widzenia poprawności merytorycznej dokonanych w nich interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego (por. uchwała NSA z dnia 8 stycznia 2007 r., I FPS 1/06, ONSAiWSA 2007, nr 2, poz. 27, z glosami A. Bartosiewicza i R. Kubackiego, glosa 2007, nr 2, s. 126, oraz T. Michalika, OSP 2008, z. 2, poz. 19).

Ustanowiony pełnomocnik nabywa uprawnienie do działania w imieniu i ze skutkiem dla podatnika. Osoba reprezentowana przez pełnomocnika działa w taki sposób, jakby sama dokonywała czynności procesowych, tyle że przy wykorzystaniu profesjonalnej pomocy. Osoba ta ponosi odpowiedzialność związaną z wyborem jednostki, której zleciła pomoc prawną. Oznacza to, że skutki podejmowanych przez pełnomocnika działań i zaniechań obciążają podatnika (por. postanowienie NSA z dnia 23 czerwca 2008 r., I OZ 402/08; wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2007 r., II FSK 756/06; postanowienie SN z dnia 22 marca 1999 r., III CKN 76/99). Należy ponadto podkreślić, że - zgodnie z art. 244 § 2 p.p.s.a. - ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego w ramach prawa pomocy jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa. Należy wskazać, iż strona może ustanowić więcej niż jednego pełnomocnika.

Zob. też postanowienie NSA z dnia 7 lutego 2014 r., II GSK 104/14.