Dauter Bogusław, Rozpoznanie zażalenia przez WSA w ramach autokontroli

Rozpoznanie zażalenia przez WSA w ramach autokontroli

Zażalenie jest środkiem odwoławczym względnie dewolutywnym, ponieważ w art. 195 § 2 p.p.s.a. przewidziana została możliwość rozpoznania zażalenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny i ostatecznego załatwienia sprawy w ramach tzw. autokontroli, bez przekazywania akt Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu. Rozwiązanie to, podyktowane względami ekonomii procesowej, stanowi wyłom w dewolutywnym charakterze zażalenia jako środka odwoławczego (por. M. Kania, Zwyczajne środki zaskarżenia w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2009, s. 174; R. Hauser, Postępowanie zażaleniowe przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, ZNSA 2005, nr 2-3, s. 13).

Niniejsza procedura przedstawia przesłanki i tryb podjęcia przez sąd pierwszej instancji postanowienia uwzględniającego zażalenie w ramach ww. uprawnień autorewizyjnych.

1. Wniesienie zażalenia jest warunkiem sine qua non zastosowania autokontroli (B. Gruszczyński [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 614).

2. Nawet jeżeli zażalenie jest oczywiście uzasadnione, podlega opłacie sądowej, jeżeli ustawa nie przewiduje w tym zakresie wyjątku (tamże; por. także B. Dauter, Metodyka pracy sędziego sądu administracyjnego, Warszawa 2012, s. 568; odmiennie postanowienie NSA z dnia 22 grudnia 2004 r., FZ 374/04).