Dauter Bogusław, Rozpoznanie zażalenia przez NSA

Rozpoznanie zażalenia przez NSA

Zażalenie jest środkiem dewolutywnym, tj. co do zasady rozpoznaje je NSA. Postępowanie zażaleniowe toczy się jednak w dwóch fazach: wstępnej i rozpoznania zażalenia (por. A. Wróbel (w:) Postępowanie administracyjne, egzekucyjne i sądowoadministracyjne, K. Chorąży, W. Taras, A. Wróbel, Kraków 2003, s. 337 i n.). Faza wstępna postępowania zażaleniowego zaczyna się przed WSA, który bada dopuszczalność zażalenia na zasadach określonych w art. 178 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. Jeśli nie zakończy się ona na tym etapie (odrzuceniem zażalenia, jego uwzględnieniem w trybie autokontroli albo umorzeniem postępowania zażaleniowego), jest kontynuowana przed NSA, który bada dopuszczalność zażalenia (art. 180 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.) i orzeka na zasadach określonych w art. 197 p.p.s.a. Przedmiotowa procedura przedstawia drugi etap postępowania zażaleniowego, toczący się przed NSA.

Wraz z przedstawieniem akt sprawy NSA rozpoczyna się drugi (właściwy) etap rozpoznania zażalenia, który ma miejsce w postępowaniu przed NSA.

1. Przewodniczący wydziału w NSA przekazuje zażalenie prezesowi izby w razie powzięcia wątpliwości co do właściwości izby. W przypadku gdy prezes izby uzna, że sprawa nie należy do właściwości izby, przekazuje sprawę do właściwej izby. Prezes izby, której sprawa została przekazana, może zwrócić się do prezesa sądu o wskazanie właściwej izby (§ 48 ust. 2 reg. NSA).

2. Zażalenia powinny być rozpoznawane według kolejności ich wpływu do sądu. W uzasadnionych przypadkach prezes izby może zarządzić rozpoznanie sprawy lub określonych spraw poza kolejnością (§ 49 reg. NSA).