Kaczorowska-Kossowska Iwona, Postępowanie z zieloną kartą onkologiczną (DILO) i jej obieg

Postępowanie z zieloną kartą onkologiczną (DILO) i jej obieg

Z dniem 1 stycznia 2015 r. do systemu opieki zdrowotnej wprowadzony został nowy dokument pod nazwą karty diagnostyki i leczenia onkologicznego, zwanej potocznie „zieloną kartą” lub DILO. Posiadanie karty stwarza po stronie pacjenta szczególne uprawnienia związane z dostępem do świadczeń diagnostycznych i leczniczych.

UWAGA:

Przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) - dalej u.ś.o.z. - nie regulują obecnie kwestii zasad przechowywania zielonej karty przez lekarza POZ, w szczególności czasu, przez jaki winna być przechowywana. Wskazują jednak, iż karta zostaje dołączona do dokumentacji medycznej, co oznacza, iż będą tu miały zastosowanie zasady wynikające z art. 29 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 159, z późn. zm.) - dalej u.p.p. Powstaje pytanie, czy do przechowywania zielonej karty zastosowanie będą mieć zasady ogólne wynikające z art. 29 u.p.p. (20 lat od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano ostatniego wpisu, z zastrzeżeniem, iż dokumentacja medyczna dotycząca dzieci do ukończenia 2. roku życia jest przechowywana przez okres 22 lat), czy też zasada wynikająca z art. 29 ust. 1 pkt 3 u.p.p., wedle której skierowania na badania lub zlecenia lekarza przechowywane są przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym udzielono świadczenia będącego przedmiotem skierowania lub zlecenia. Należy opowiedzieć się za terminem wynikającym z zasad ogólnych, gdyż charakter karty, mimo iż zastępuje ona skierowanie oraz zlecenie lekarskie, jest szerszy, zawiera ona bowiem m.in. dane dotyczące objawów, badań diagnostycznych i dane dotyczące diagnostyki onkologicznej (art. 32b ust. 4 u.ś.o.z.).

Drugą kwestią nierozwiązaną na gruncie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych jest problematyka zasad postępowania w przypadku zagubienia lub zniszczenia karty. Ustawa ta nie rozstrzyga przede wszystkim, czy w takiej sytuacji wydawany będzie pacjentowi nowy egzemplarz karty, czy jedynie swego rodzaju wtórnik karty pierwotnej. Biorąc pod uwagę, iż zgodnie z art. 32a ust. 17 u.ś.o.z. unikalny numer identyfikujący karty diagnostyki i leczenia onkologicznego może być wykorzystany tyko raz, należałoby postulować drugie z tych rozwiązań. Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych nie rozstrzyga jednak tego zagadnienia, zaś delegacje dla Ministra Zdrowia zawarte w art. 32a ust. 18 u.ś.o.z. oraz art. 32b ust. 5 u.ś.o.z. nie upoważniają wprost Ministra Zdrowia do uregulowania tej kwestii w aktach wykonawczych.

Oddział wojewódzki Funduszu, na wniosek odpowiednio świadczeniodawcy POZ albo lekarza, o którym mowa w art. 55 ust. 2a u.ś.o.z., który zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, lub świadczeniodawcy udzielającego świadczeń z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej lub świadczeń szpitalnych, przydziela zakresy liczb będących unikalnymi numerami identyfikującymi karty diagnostyki i leczenia onkologicznego. Świadczeniodawcy przydzielają lekarzom udzielającym u nich świadczeń opieki zdrowotnej zakresy liczb będących unikalnymi numerami identyfikującymi karty diagnostyki i leczenia onkologicznego

Opisanemu wyżej procesowi został nadany tryb elektroniczny (podobnie jak ma to miejsce w przypadku generowania numerów recept). Procedura uzyskiwania numerów jest wykonywana samodzielnie przez świadczeniodawcę. Wymaga ona zalogowania się w Portalu Świadczeniodawcy do Systemu Zarządzania Obiegiem Informacji (SZOI), następnie zaś nadania lekarzom, którzy mają u danego świadczeniodawcy wystawiać karty DILO, uprawnienia poprzez zaznaczenie okienka DILO. Każdy z lekarzy może od tego czasu logować się na stronie DILO:https://dilo.nfz.gov.pl generując numery kart.