Wiśniewski Jarosław T., Postępowanie w sprawie z powództwa wzajemnego o zwrot nakładów poczynionych na windykowaną nieruchomość

Postępowanie w sprawie z powództwa wzajemnego o zwrot nakładów poczynionych na windykowaną nieruchomość

W sprawie z powództwa windykacyjnego o wydanie nieruchomości pozwany, który poczynił nakłady na nieruchomość, może podnieść zarzut prawa zatrzymania, którego uwzględnienie skutkować będzie uzależnieniem wydania nieruchomości przez pozwanego od spełnienia przez powoda świadczenia wzajemnego (zapłatę określonej kwoty pieniężnej tytułem zwrotu nakładów). Patrz również Postępowanie w sprawie z powództwa właściciela o wydanie oznaczonej rzeczy w związku z powołaniem się przez pozwanego na prawo zatrzymania (art. 222 § 1 i art. 461 § 1 k.c.).

Niekorzystając z zarzutu prawa zatrzymania, pozwany ma możliwość wytoczenia powództwa wzajemnego o zwrot nakładów poczynionych na windykowaną nieruchomość, gdyż roszczenie to pozostaje w związku z roszczeniem powoda (zob. art. 204 § 1 k.p.c.). Po skutecznym wniesieniu pozwu wzajemnego strony procesu określa się mianem „powoda-pozwanego wzajemnie” oraz „pozwanego-powoda wzajemnego”.

Patrz również Wytoczenie powództwa wzajemnego.

Nakłady na nieruchomość mogą mieć następującą postać:

– wydatków finansowych (np. sfinansowania remontu budynku, uiszczenia należności publicznoprawnej jak podatek od nieruchomości),

– nakładów rzeczowych (np. zasadzenia drzew),

– nakładu pracy (np. samodzielnego przeprowadzenia remontu budynku).

W przepisie art. 226 k.c. ustawodawca rozróżnił „nakłady konieczne” (tj. podejmowane dla utrzymania rzeczy w stanie zdatnym do normalnego korzystania, zgodnie z przeznaczeniem) oraz „inne nakłady”. Pojęcie „innych nakładów” obejmuje zatem zarówno nakłady użyteczne (zmierzające do ulepszenia rzeczy) oraz nakłady zbytkowne (zmierzające do nadania rzeczy cech odpowiadających szczególnym upodobaniom posiadacza).

Żądanie pozwu, którego przedmiotem jest roszczenie o zwrot nakładów poczynionych na nieruchomość powinno zawierać:

– określenie kwoty pieniężnej, której zasądzenia na swoją rzecz domaga się pozwany-powód wzajemny,

– wskazanie w uzasadnieniu pozwu w sposób szczegółowy nakładów poczynionych na nieruchomość powoda-pozwanego wzajemnie; w wypadku, gdy powództwo wzajemne obejmuje różnego rodzaju nakłady (np. wydatki na remont budynku oraz wydatki na należności publicznoprawne) powinno się odrębnie określić żądane sumy pieniężne tytułem poszczególnych nakładów.

Pozew wzajemny podlega opłacie stałej w wysokości określonej w art. 13 ust. 1 u.k.s.c. w wypadku wartości przedmiotu sporu nie wyższej niż 20.000 zł, a gdy wartość przedmiotu sporu przewyższa wskazaną sumę podlega opłacie stosunkowej w wysokości 5% wartości przedmiotu sporu, nie wyższej jednak niż 200.000 zł (art. 13 ust. 2 u.k.s.c.). Wartość przedmiotu sporu stanowi kwota pieniężna, której zasądzenia na swoją rzecz domaga się pozwany-powód wzajemny (art. 19 § 1 k.p.c.).

Niezbędne koszty procesu strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego obejmują oprócz kosztów sądowych oraz kosztów nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony, także wydatki oraz wynagrodzenie jednego adwokata lub radcy prawnego (art. 98 § 3 i art. 99 k.p.c.).

Wysokość minimalnej stawki wynagrodzenia adwokata lub radcy prawnego, jak i wysokość maksymalnej opłaty w razie udzielenia pomocy prawnej z urzędu, zależy od wartości przedmiotu sprawy i w wypadku adwokatów określa się je według reguł wynikających z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r., poz. 1800) bądź z § 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r., poz. 1801), a w wypadku radców prawnych określa się je według reguł wynikających z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r., poz. 1804)) bądź z § 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r., poz. 1804)).